Lieve kleine Sem van me.

5 maanden al. Wat gek… De tijd is echt gevlogen en van mijn voornemen om je elke maand een brief te schrijven is er dus niet veel in huis gekomen. Na vorige twee brieven voelde ik mij schuldig toen ik aan maand 3 en 4 kwam en eigenlijk het gevoel had dat het mogelijk opnieuw een klaagzang zou worden. Ik had er geen zin meer in om dat weer op papier te zetten (wie wil er nu telkens opnieuw luisteren naar al wat negatiefs en zo emotioneel en ruw is). Toch is er héél veel gebeurt in deze afgelopen 3 maanden. Zoveel dat ik waarschijnlijk de helft vergeet.

Eerst en vooral ben je echt een ‘brok’ van een baby geworden. Althans voor ons. We zijn je gewoon als een klein fragiel opa’tje en nu ben je gewoon een gemiddelde baby op de curve! We schrikken elke dag van hoeveel baby’tjes bijleren en veranderen. Je kan nu al speelgoed vastnemen, dingen in je mond stoppen (en dan ook héél hard kwijlen), je maakt allerlei geluidjes waarvan op dit moment ‘ggggg’ toch wel je favoriet is. Je hebt ook je voetjes ontdekt en stampt ze wild in het rond (vooral wanneer je in badje gaat).

Toen je pas geboren was reageerde je telkens met een ‘lach’ toen ik “oh-oh-oh-oh-ooooh-oh” zei. Je vond dat geweldig (nu nog steeds trouwens) maar ondertussen reageer je elke keer je ons ziet met een grote glimlach waarvan je ogen helemaal tot spleetjes herleid worden. Zo schattig. Niet alleen op ons trouwens, je bent een echte charmeur en ook op de crèche en elders vinden ze je een klein schatje (dat denk ik toch ;-)). Je lach, neemt echt alle hartjes in en misschien ligt het aan papa en mij maar we vinden je echt de meeste gelukkige baby die we kennen. Je lacht altijd, zelfs als je ziek bent. Dat was ook de eerste keer het geval rond de leeftijd van 5 maand. Je had een virale infectie beet & er kwam ook nog een oorontsteking bovenop. Je hebt de longen uit je lijfje gehoest & had 40 graden koorts. Mama was behoorlijk ongerust. Na een paar daagjes bij mama thuis ben je nu weer naar de crèche – we zijn allemaal blij dat je beter bent want het ziek zijn maakte de nachten nog moeilijker. We hebben uren wakker gezeten met je (ongerust over je temperatuur en je zware hoest). Mama en papa zijn terug apart aan het slapen. Iets wat we NO-WAY zouden doen zeiden we altijd maar wat doe je anders als je nog om de 2u wakker bent met een baby en toch ook al terug voltijds gaat werken. Wisselen van wacht dus. En apart slapen. Dat ook.

De nachten dus. Nog steeds moeilijk. Mama lanceerde een ‘help, tips gewenst’ topic op haar FB maar dat was duidelijk een slechte keuze. Al snel kreeg ik gezouten meningen (nogal wit-zwart) en zoals het mama nogal vaak gaat lag mijn mening ergens tussenin. We zijn nu na 5 maanden echt wel moe & al dat opstaan elke nacht (nog zo een 3x een voeding en af en toe nog wat gehuil tussendoor omdat je een tutje wil of niet goed ligt) begon echt door te wegen. We besloten dan ook na 5 maand toch eens nutriton bij in je flesje te doen (je reflux melk is voorverteerd dus je hebt ook sneller terug honger) en dat lijkt te werken. Je slaapt langer, je reflux is al een tijdje héél wat beter en we zijn ook gestart met groenten en fruit in papjesvorm. Maar Sem, ik heb het allemaal wat losgelaten. Ik wou je Rapley methode doen in combi met papjes, het zijn papjes geworden uit gemak en zelfs uit potjes af en toe (luie moeder dat ik ben). Het is oké. Ik heb de 6 maanden niet gehaald (ik wou 6 maanden exclusief borstvoeding geven) maar geef nu na 5 maanden wel nog steeds een ochtend en avondvoeding aan de borst en eigenlijk moet ik gewoon trots zijn. Ja, ik heb moeten ingeven op dingen & nee ik ben niet zo perfect als ik wou zijn maar hé, jij groeit en bent een mega lieve baby en daar ben ik al lang trots op.

Deze brief is er dan ook één van veranderingen. Blij dat jij nu blij bent & wij dus ook. Blij dat we het een beetje loslaten en af en toe ook eens laten hangen & jij dat niet eens erg vindt. Opgelucht dat de zwarte wolken van in begin langzaam toch roze kleuren (zou ik het hardop durven zeggen? Ik denk dat ik je echt héél hard mis wanneer je op de crèche bent). Het komt wel goed met ons & daar ga ik nu gewoon een maand lang zoet mee zijn en op teren.

Ik heb voorlopig nog altijd niet het gevoel dat we ooit nog een tweede baby willen… puur omdat deze eerste periode zoveel zwaarder voor ons is geweest dan ik ooit had gedacht. Nog steeds ben ik soms jaloers op baby’s die gewoon liggen en slapen en eten en af en toe eens knorren omdat ze krampjes hebben maar de schrik zit erin dat als we ooit terug aan een baby beginnen, het weer na enkele weken na de geboorte van dat is: gehuil door merg en been, reflux. Het heeft me echt een slag van de moker gegeven en heeft me aan het wankelen gezet maar ik voel dat er nu eindelijk ruimte is om te groeien. Mijn liefde voor je groeit. Net zoals buiten de eerste bloesems opduiken, kan nu de zon gaan schijnen voor jouw en mij. Ik kijk er zo naar uit kleine kadee.

We zien je graag. Met een smile tot achter onze oren (zoals alleen jij dat kan!)

Mama