Categorie: E313

Lessen in leven.


Miserabel weekendje was het wel. Vrijdag begon met een avondje doorwerken om na 3uur slapen wakker te worden door een dronken vriendje die op de badkamervloer belande en niet meer reageerde, 2u laat stond ik met slaapgebrek in Limburg voor een trouwreportage die rond 21u voorbij was, nog altijd niet zo blij met wat er die nacht gebeurde en omdat ik toch al dichtbij Hasselt was besloot ik af te spreken met Charlotte en Tamara (twee vriendinnen van mijn schoolperiode in Hasselt). Het was ontzettend fijn om hun nog is even te zien en te spreken. Enkele minuten voor we vertrokken waren we nog bezig over ongelukken en de dood, niet wetende dat ik er een half uur later zelf bijna mee geconfronteerd zou worden.

Ik vertrok en naam de E313 richting Antwerpen, ergens voor het knooppunt van lummen werd ik opgeschrikt door slippende banden naast me en in slechts enkele seconden dacht ik echt dat ik zou sterven. Een auto kwam naast me doorgeschoven en kwam al slippend vlak voor mijn auto terecht (ik reed op dat moment nog 120km/u). De auto bleef slingeren over het wegdek en knalde toen in de vangrails rechts van de autostrade. Ik heb alles toegegooid en ben naar links uitgeweken in reflex omdat ik dacht dat de auto tegen die snelheid zeker nog ging terugvliegen. De auto knalde tegen de vangrails uit elkaar en ik ben dan meteen verder gaan staan op de pechstrook. Heel veel geluk had ik dat er op dat moment net niemand vlak achter of naast me nog reed… Ik zag de auto die een heel stuk achter me reed ook meteen stoppen en naar de auto rennen. Ik zat verstijfd achter mijn stuur, al kokhalsend door de stress van wat er zich in slechts 5 tot 10 sec had afgespeeld. Na enkele seconden ben ik toch durven gaan kijken en terwijl ik naar daar liep zag ik de bestuurder uit zijn auto komen (ik was blij te zien dat er nog iemand leefde maar wist niet of er nog inzittenden waren, dat bleek niet het geval). De twee mensen die achter me reden en ook gestopt waren, kwamen naar me toe gelopen om te zeggen dat de auto al achter mij was beginnen slippen en dat de bestuurder heel erg dronken bleek. Ik was totaal in shock. Er was op dat moment ook een vrouw bij die verpleegster bleek te zijn en dat stelde me gerust.

Ik kan nog altijd niet begrijpen dat de man er heelhuids is uit gekomen en dat ik zelf nog leef, het leek allemaal een film & niet echt.Ben er zeker van dat ik er niet levend uitgekomen was als ik 10cm verder was op die seconde of net enkele km/u sneller of trager had gereden. Zo veel geluk heb ik gehad. Alhoewel ik niet geloof in leven na de dood en den hemel, heb ik mama dit weekend gemist, ik wou dat ik haar kon vasthouden en huilen bij haar. Ze was mijn beste engelbewaarder.

Ik hoop dat niemand van jullie ooit dronken achter het stuur kruipt…
Het kan zo snel gedaan zijn. Ik ben zo blij mijn toetsen onder mijn vingers te voelen, gisteren een concert mee te maken, mijn kat te knuffelen, familie te zien en straks met vriendinnen af te spreken. Het leven is zo mooi, ook op gewone dagen.

Liefs,
Melissa

Voor Sanne.


“Vrouw van 23 gestorven aan verkeersongeval op de E313 ter hoogte van Herentals”

Zulke berichtjes lees je elke week wel in de krant of hoor je op het nieuws. Maar telkens gaat het om een vrouw, een kind, een man of wat dan ook, nooit om iemand met een naam, een bekende uit je buurt. Deze week was anders. Ik zag op facebook het verschrikkelijke nieuws verschijnen dat Sanne Van Loy overleden was door een tragisch ongeval op de autostrade.

Ze stond aan te schuiven in een file toen een vrachtwagen, die niet gezien had dat de auto’s voor hem stil stonden, inreed op de vrachtwagen achter Sanne, de vrachtwagen heeft de auto van Sanne geplet tegen de vrachtwagen voor haar. Sanne was op slag dood. Sanne was sinds jaren lid van de jeugdbeweging in Voortkapel en ik zag haar soms op optredens en fuiven in de buurt.

Vorig jaar nog leerde ik haar beter kennen, als getuige van de trouw van Eline & Stijn. Sanne was de soulmate en jarenlange vriendin van Eline. Toen ze maandag op weg was naar Eline, gebeurde het verschrikkelijke nieuws. Ik was helemaal in schok, ik vond het vreselijk voor Sanne zelf maar ook voor al diegene die haar kenden en voor mijn goeie vriendin Eline.

Ik leef met hun mee sinds maandag, denk elke dag aan haar.
Het moet vreselijk zijn om elke dag weer wakker te worden en dat gemis te voelen van dat goedlachse meisje uit de kempen. Ik leef mee met haar vrienden, familie en vriend Bjorn, waarmee ze samen een huisje aan het renoveren was!

Gewoon, als eerbetoon aan haar en haar vrienden, enkele foto’s die ik van haar nam vorig jaar op de trouw van Eline en Stijn.



Zaterdag is haar begrafenis.
Ik wens iedereen veel sterkte en een dikke knuffel

Eline, meisje, ik denk aan je. Als ook aan Stijn, Mieke, en al de mensen uit de vriendenkring die haar nog beter kenden.

Melissa