Geboorteverhaal Elsie


WOENSDAG 23 JANUARI

11.45
Het is woendag 23 januari en dus ga ik samen Sem pannenkoeken eten bij de moe, dat doen we elke woensdagmiddag na school. Ik ben het zwanger zijn grondig beu (altijd moe, geen energie of lenigheid meer, best lastig met een kleuter in huis) en besluit dat we daarna thuis maar even in bad moeten gaan. Het is ondertussen traditie dat ik altijd samen met Sem in bad ga & zo krijg ik de namiddag toch nog op een fijne manier om. Spelen met Sem lukt al een tijdje niet zo goed meer, die verdomde grote buik weegt letterlijk en figuurlijk op me.

15.00
Ergens voel ik al wat ‘onrust’ in de buik en het bad is de enige plaats waar ik mij nog comfortabel voel. Sem valt echter nog voor badtijd in slaap op bed tijdens het Peppa Pig kijken en dus ga ik alleen in bad. Even tijd voor mezelf en een lekker warm bad. Het is heerlijk om even rust te vinden want de afgelopen dagen zijn zowel papa als Sem ziek geweest dus de nachten waren kort en ellendig. Ik werd er best boos en gefrustreerd van want ik wil je niet verwelkomen in een ziek huis of zelf nog ziek worden. Ziek bevallen lijkt mij echt dikke ellende. Onrust in mijn hoofd en lijf.

20.30
Die avond lees ik in de zetel nog eens de bevallingsverhalen van enkele sterke madammen die met het GIC bevallen zijn (oa Tiene & Mme ZsaZsa). Ik ben de laatste weken bijzonder vaak bezig geweest met de bevalling. Ik ben ineens zo bang om het allemaal nog eens te doen! Ik kijk niet uit naar de pijn & het controleverlies dus lees ik positieve bevallingsverhalen.

“Tweede bevallingen gaan vlotter, dit keer ga ik geen rugweeen hebben”
– ik prent het mij in.

Door de angst deed ik de afgelopen week ook nog een online cursus hypnobirthing en lees héél veel positieve thuisbevallingsverhalen. Ik probeer op die manier positief te staan tegenover mijn tweede bevalling. Die avond kijken Jan ik nog eens naar de oude video’s en foto’s van Sem zijn eerste levensjaar. Wat heerlijk om samen te doen. De oxytocine ging stromen denk ik want tegen bedtijd voel ik hier en daar al een wee opkomen. Ik schenk er nog niet teveel aandacht aan want de afgelopen weken had ik bijna dagelijks oefenweeën en dus kan het vanavond ook weer zo zijn. Alhoewel dat ik ergens een vermoeden heb dat 24 januari DE dag zal zijn…

DONDERDAG 24 JANUARI

00.00
Rond middernacht vraag ik aan Jan om op de logeerkamer te gaan slapen. Hij voelt zich nog steeds niet lekker en ik voel dat de weeën toch wel regelmatig zijn maar wil hem nog niet ongerust maken dus begin ik pas te timen als hij op de andere kamer ligt. Ik krijg al om de 2 a 3 minuten weeën maar ze voelen eerder als krampen aan. Ik droom over hoe het zal gaan & probeer een heel positieve mindset te hebben op wat gaat komen. Ik ga haar ontmoeten, het gaat vlot gaan en ik ben klaar om afscheid te nemen van die dikke buik. Ik soes nog een beetje en val af en toe in slaap. Ik ga ook verschillende keren plassen en ervaar wat druk maar er gebeurt verder niet veel.

04.00
Rond 4u word ik opnieuw wakker van een drukkend gevoel en ik merk dat de weeën niet weggetrokken zijn. Ik ga naar het toilet en daar voel ik dat ik vocht verlies. Ben ik aan het plassen? Of is dit het toch? Gek hoor, ik heb er gisteren nog om zitten lachen met tante Eliane, dat het toch gek is dat sommige vrouwen niet zeker weten of ze vruchtwater verliezen of gewoon plassen en nu ben ik even zelf in die situatie. Ik ga Jan wakker maken met het nieuws dat ik vruchtwater verlies (denk ik?) en de boodschap: “zoek die vruchtwater stick om het te testen”. Jan heeft geen weet van zo een stick en kijkt me vreemd aan maar zoekt toch als ik aandring. Ondertussen zie ik een klein beetje rozig vocht en ik blijf ineens kleine beetjes druppen dus ik gok dat dit het dan echt is. Jan heeft de stick gevonden, we testen: donkerblauw. Wat wil dat zeggen? Geen idee.

“Google Jan, google!”

Jawel, het is vruchtwater denk ik want het druppen stopt niet en google bevestigd: blauw, het is voor echt! Spannend dit. Vorige keer brak mijn vruchtwater pas tegen de persweeën aan.



05.30
We besluiten dat Jan beneden alles klaarmaakt, ik sms Jo, de vroedman dat het begonnen is maar dat hij nog niet moet langskomen en vraag of hij van wacht is. Ik weet dat Katrien (onze vroedvrouw bij Sem) deze week afwezig is dus gok dat Jo dit keer van wacht is. Lieve, de andere vroedvrouw is vandaag zelf jarig dus haar wil ik niet storen. Jo is een kanjer als het op fijne bevaltips aankomt dus ik heb er vertrouwen in als ik hoor dat hij erbij zal zijn samen met Ann. Ik ga nog even in de douche en voel dat het wel op gang blijft met de weeën, sterker maar nog steeds goed te doen. Ik zoek op mijn GSM naar het werkschema van mijn zus. Zij zou voor Sem zorgen en misschien kan hij er ook bij zijn als ik beval van zijn zusje. We hebben de afgelopen weken in elk geval vaak samen naar bevallingsvideo’s gekeken en Sem was er altijd enthousiast over. Kinderen zijn op dat vlak nog zoveel relaxter. Ik kan haar werkschema van de stress nergens meer vinden in mijn gsm en wordt er een beetje chagrijnig van. Ik sms haar maar ze is net op haar werk en is de hele dag weg dus ik weet dat ze er niet bij zal kunnen zijn. Super jammer maar ik ben blij dat mijn grootmoeder naast ons woont en Sem kan komen ophalen. Geen bevalling met Sem erbij, ergens jammer maar achteraf gezien ben ik ook wel blij dat het moment van mij en Jan zal zijn. Ondertussen bellen Jan en Jo, hij laat weten dat we hem gaan verwittigen als het echt doorzet. Jan heeft echter een vermoeden dat Jo al onderweg is aan de achtergrondgeluiden te horen. Ik ga naar beneden om de weeën op te vangen. Met een grote badhanddoek als steun in mijn rug, vang ik elke wee op die komt. Ze komen om de paar minuten maar zijn nog op te vangen met wat gekreun, druk van de handdoek en de juiste afwisselende posities. Ik leun op de zetel, hang dan weer op de bal of loop wat rond. Het is tijd om mijn hypnobirthing mp3s te luisteren. Het helpt mij om in mijn eigen wereldje te komen.

06.45
Ik bel mijn grootmoeder die naast ons woont: “het is begonnen, kan je Sem komen ophalen om kwart na 7?”. Mijn grootmoeder natuurlijk helemaal in de spanning en kei fier dat ze Sem mag bijhouden. Ze is een klein half uur later bij ons & om kwart na 7 maken we Sem wakker. Alhoewel het een schooldag is (donderdag) houden we hem van school vandaag. Ik vind het een mooi moment om Sem te vertellen dat zusje eindelijk geboren gaat worden! Een intens mooi gevoel. Ik zie hem vertrekken met mijn grootmoeder en mijn hart vult zich met liefde, straks zijn we met vier lieverd.


07.15
Ook Jo is ondertussen gearriveerd. Hij omhelst me terwijl ik op de bevallingsbal de weeën opvang. De ene keer zit ik op de bal, de andere keer hang ik over de bal. De weeën komen ineens wat trager en dus verontschuldig ik mij bij Jo. Misschien heb ik hem te vroeg gebeld. Hij was er ook veel sneller dan ik had verwacht, blijkbaar was hij stiekem toch al vertrokken toen we hem gebeld hadden vanmorgen. Al snel blijkt dat we hem helemaal niet te vroeg gebeld hebben want nadat hij alles heeft uitgepakt en wat aan het noteren is op zijn computer merk ik dat de weeën in alle hevigheid terugkomen. Hij heeft ondertussen ook gebeld met de tweede vroedvrouw Ann en ik hoor hem zeggen dat ze haar kinderen nog kan afzetten op school en dan rustig naar ons kan komen.

“Wow. Ann komt al?” – denk ik bij mezelf.

Dat is een goed teken want de tweede vroedvrouw komt pas tegen de persfase! Verder vang ik niet zo héél veel meer op van de omgeving maar ik weet nog dat dit me vertrouwen gaf. Ik vraag Jo om nog een keer te checken of de baby juist zit. Ik blijf toch een beetje angstig dat ik ineens een sterrenkijker zal krijgen. Hij voelt aan mijn buik maar ik heb nog geen antwoord of ik krijg door zijn handen op mijn buik ineens een intense wee. Vanaf dan gaat het allemaal héél snel, ik begin al snel het gevoel te krijgen dat de weeën sterker worden dan mezelf en mijn lichaam overgenomen wordt door de immense kracht. Ik schreeuw en begin daarna ook te brullen, ik voel dat ik een enorme drang krijg om te ‘hangen’ en vraag Jo om een doek aan de deur te hangen zodat ik kan doorbuigen. Ze zoeken een sjaal maar ik kan het niet meer wachten en vang vanaf dan elke wee op door op de knie van Jan te gaan hangen, zijn handen onder mijn buik en ik mijn handen rond zijn duimen zodat ik al mijn kracht kan loslaten & kan hangen op hem. Jo helpt mij naar beneden gericht te zijn door mijn benen te masseren telkens er een wee komt. In begin ben ik nog een beetje geïrriteerd dat ik geen doek heb om aan te hangen maar op deze manier aan het park voelt op zich wel goed en ik merk ook dat het sneller gaat dan bij Sem en het ook dragelijker is omdat de focus op mijn buik ligt en niet op mijn rug of benen. Ik vind dit zoveel fijner dan de verschrikkelijke rugweeën van bij Sem, al zou je dat aan mijn gebrul en geschreeuw niet echt zeggen. Ik kan actief opvangen en alhoewel het nog steeds ‘ondergaan’ is heb ik toch een soort van gecontroleerd gevoel. Ik heb vertrouwen. Ik loop ondertussen nog steeds met de hoofdtelefoon op. Ik hoor niks meer van de inhoud van hypnobirthing mp3s maar sommige woorden komen toch nog binnen en maken dat ik doorzet.

your baby will be here soon”.

08.30
Van de hypnobirthing cursus heb ik onthouden veel te drinken maar ook dat je best met een lege blaas aan de persfase begint (hallo elke millimeter ruimte die ik niet meer extra moet openen ;-)) dus ik loop van de ene wee aan het park naar het toilet en terug, hopend dat ik op tijd terug ben & Jan op tijd zijn knie kan uitsteken zodat ik weer kan hangen. Eén vingerknip en hij loopt van het afwasmachine naar mij en terug. Team hoor: wij.

Jo vraagt waar ik wil bevallen. Bevallen? Dan toch? Nu al? Ik dacht aan de intense weeën te voelen ook dat het al bijna zover was maar durfde het niet hopen en ook deze keer wist ik op geen enkel punt hoeveel cm ik had dus ik ging echt af op gevoel. Ik besluit dat ik terug in bad wil gaan maar ben wel bang dat ik geen houding ga vinden. We gaan direct na de laatste wee naar boven en vangen de weeën dan op aan de wastafel. Jan weet op dat moment niet goed meer hoe hij mij moet begeleiden want ik word een beetje veeleisend. Die knie meer naar beneden, nee jan, daar vasthouden… “IK HAAT HAAT HAAT DEZE FASE” roep ik het uit. De mannen (jo en jan) negeren mij. Ze helpen mij om mij uit te kleden, halen de hoofdtelefoon met hypnobirthing van men hoofd en ik zie dat ik begin te bloeden, dit is het dan, ik ga je ontmoeten Elsie. Ik stap in bad en niet veel later ben je er. Ik herinner mij van deze fase opnieuw niet zo héél veel omdat het toch een waas is maar kort samengevat herinner ik mij: een warm bad, een warme douchekop die de pijn verzacht, mijn voeten op de benen van Jan zodat ik krachtig kan persen, mijn ogen locked met de ogen van Jo en de blik ‘gij gaat mij hierdoor sleuren’ en ook het hoofdje van Elsie die ik dit keer mooi en snel voel zakken. Wat een verschil. Geen ellenlange durende persweeën waar ik geen vooruitgang voel, gewoon een vijftal keer persen en mijn hand die door Jo op je hoofdje (met veel haar, ik voelde het meteen, werd ik direct gelukkig van ;-)) wordt gelegd en je mee geboren laat worden, twee keer het gevoel van ‘the ring of fire’ bij je hoofdje en schouders maar kijk daar ben je al. Je begint meteen te huilen, dat lucht mij zo hard op en komt zo hard binnen. Bij Sem leek het eeuwen te duren voor hij huilde (wellicht was het maar een paar seconden maar het leek een eeuwigheid).

08u55
Ik ben zo intens gelukkig dat je er zo snel bent en ik zie papa superfier wezen aan de andere kant van het bad. Hij ging NO WAY in hetzelfde bad stappen als waarin ik zou bevallen 😉 maar kijk, als Jo zegt: “kom Jan ga in het bad om haar te helpen” dan doet Jan dat toch ;-). Ik ben overweldigd van blijdschap, trots, opluchting dat het achter de rug is en het gegaan is zoals ik wou.

Ik ervaar dat Elsie een korte navelstreng heeft, net zoals Sem, en kan haar dus niet helemaal tot aan de borst brengen. Daardoor voelt het niet echt helemaal goed om in bad te blijven en verhuizen we naar de slaapkamer waar we de navelstreng doorknippen nadat hij uitgeklopt is en zo kan ik haar voor de eerste keer aan de borst laten drinken in alle sereniteit. De vroedvrouwen laten ons met drie. Wij drie. Samen. In dat bed. Ik weet nog hoe heerlijk ik dat vond bij Sem en nu ervaar ik het wel terug zo maar er is dit keer veel meer pijn van de naweeën en dat vind ik erg lastig. Ann geeft de raad om op tijd een pijnstiller te nemen en regelmatig mijn blaas te legen. Ondertussen wordt het ook weer tijd dat mijn placenta geboren wordt, Jo komt helpen en vraagt om mijn benen in zijn nek te leggen. Dat vind ik maar een gek idee. Nu de bevalling achter de rug is voel ik mij ineens toch wel héél bloot en bekeken dus ik weiger stilzwijgend maar er is geen ontkomen aan, hij heeft mijn been al in zijn nek liggen en hupsakee, daar is de placenta. Die man verdiend een standbeeld serieus. Hij kijkt ook nog even na of ik geen te heftige bloedingen heb of een scheur maar er is helemaal niks, geweldig. Je wordt gewogen (3120g) en gemeten (48,5cm) en alles ziet er goed uit.

Direct een 10/10 voor je Apgar en de woorden “een vinnig meisje” verschijnen in je boekje. Nog snel een douche voor mama en zo eindigen we de ochtend met sandwiches met kaas, saffraanmelk en een kersverse baby met trotse ouders. HEERLIJK. Ik had nooit kunnen dromen dat bevallen zo kon gaan. Na een week was ik alles eigenlijk al vergeten, dit is de bevalling die ik iedereen toewens. Wat mooi Elsie. Eeuwig dankbaar voor deze mooie ervaring. Je zal nu snel je broertje en familie leren kennen maar eerst genieten we nog even samen. Wat zijn we blij met je meisje. Eindelijk die dochter die ik zo graag wou. We zijn benieuwd naar ons leven samen, wij vier lieverd.

liefs, mama

Benieuwd naar het bevallingsverhaal van Sem? Lees het hier!