Categorie: fotografe

Alexander, Celeste & mama Sofie


Momenteel zitten Jan en ik tussen de verhuisdozen. Vanaf maandag verhuizen we namelijk naar Westerlo & verlaten we ons Herentals appartementje. Gemengde gevoelens! Enerzijds blij weg te zijn in dit appartement met schimmel en wateroverlast, anderzijds is het toch weer “mijn thuis” verlaten!

Om jullie bezig te houden zet ik nog snel een blogje online vanavond.
Morgen moet ik shooten en ook nog verhuizen, maandag komt de echte verhuiswagen en moet alles zowel hier als in Westerlo blinken, reden genoeg dus om weinig op internet te zitten. Als je mij wil bereiken, kan het wellicht enkele dagen duren. Geen paniek 🙂

Hierbij dus nog snel een leuke shoot om jullie niet alleen achter te laten!

Veel liefs,
Melissa

In de media {Vitaya Magazine} oktober 2011


Enkele weken geleden kreeg ik een mailtje van vitaya magazine met de vraag of ze mijn mutsjes/foto’s zouden mogen gebruiken voor hun kids pagina. Ik was natuurlijk superblij met die vraag en zei meteen JA! Na wat heen en weer gemail en mijn goedkeuring staat er vanaf vandaag in alle vitaya magazines een klein stukje over de mutsjes die jullie hier misschien al zien voorbij komen hebben in reportages 🙂 Je kan dus niet alleen fotoshoots bij mij aanvragen maar ook gewoon die uberschattige mutsen kopen! En daar is het dan, mijn eerste “echte” publicatie in een magazine (dat had ik nooit kunnen dromen!) & mijn mailbox laat mij weten dat er in de winter nog eentje zit aan te komen, waar en hoe houden we nog even geheim!








liesbeth + nic | said i do | 190811


18 augustus, de avond voor de trouw van Liesbeth & Nic, was het de gruwelijke pukkelpopavond die iedereen hier zich wel zal herinneren, behalve de gruwelijke taferelen daar werden Jan en ik die avond ook met heel wat angst geconfronteerd. Door de harde regen en wind, was het water van de riolering via een oude rioleringspijp (niet afgesloten) in onze kelder terecht gekomen, uren lang had het water staan spuiten en steeds hoger en hoger kwam het water. De brandweer deed zijn best maar kon pas na 4u bij ons zijn. Het was een gruwelijke nacht. In volle angst ben ik mijn auto nog gaan halen (door het water dat in onze straten liep, levensgevaarlijk maar daar dacht ik toen niet aan) om mijn fotografisch materiaal te redden. In de kelder bleek alles total loss, maar op het appartement hebben we gelukkig alles nog. Het was een heel erg confronterend en angstig moment en omdat ik niet wist hoe de avond zou eindigen, belde ik Liesbeth om uit te leggen wat er gaande was. Heel erg lief zeiden ze dat ik de volgende ochtend ( de dag van hun trouw) wel wat later kon komen en mij niet teveel moest aantrekken van hun. Ik was vastbesloten om er de volgende dag te staan maar was ook zo blij dat ze de situatie begrepen…

Op dat moment wisten Liesbeth & Nic ook niet of er familie of vrienden ‘slachtoffers’ geworden waren van het noodweer op pukkelpop maar de volgende ochtend bleek iedereen oké en kon de trouwdag toch doorgaan. Ik arriveerde een beetje later maar kon er op de belangrijkste momenten toch bij zijn. Alhoewel ik de avond ervoor de schrik van men leven had gehad, waren Liesbeth & Nic de juiste afleiding die ik nodig had. Zo ontzettend meevoelend en lief. Ik meen het als ik zeg dat ik ondanks alles toch heb ‘genoten’ van hun huwelijk.

De dag begon aan het gemeentehuis waarna we een trouwshoot deden en daarna was het tijd voor hun mooie ceremonie in de tuin van de maeckelhoeve (feestzaal). Het was een gepersonaliseerde ceremonie die me raakte, mooie dag, de zon kwam er stilletjes door en iedereen genoot van een glaasje drank terwijl ik de photobooth opstartte 🙂 wat hebben we gelachen (de resultaten in mijn volgende blogpost).

Liesbeth & Nic, ik hoop (maar ben er zeker van) dat jullie genoten hebben.
Bedankt dat jullie er ook een beetje voor mij waren die dag.

Veel liefs,
Melissa

Het gaat jullie goed en zoals jullie zelf al schreven in de huwelijksboekjes: dat jullie naast elkaar mogen oud worden en terugblikken op mooie en lange dagen!

In de klas bij Anneleen


Enkele weken geleden kreeg ik van Anneleen, de mama van Fedde, de vraag of ik als fotografe haar kleuterklasje in Herentals wou bezoeken. Met een beetje zenuwen maar heel veel zin, zei ik JA! Ik ben altijd al heel erg bezig geweest met kleine kinderen en heb zelfs nog even overwogen om kleuterjuf of iets anders te worden dus toen Anneleen me vroeg, was ik meteen weg van het idee.

Anneleen had de kleuters van 4 tot 5 jaar een hele week al spelend les gegeven over fotografie, de kinderen kenden de onderdelen van een camera, de verschillende soorten van foto’s en waren ontzettend benieuwd en lief.

Eerst mochten ze mij enkele vragen stellen (“mogen wij een modellenpose?” doen was ronduit schattig) en daarna had ik een photobooth opgesteld om hun met leuke attributen te fotograferen. De ouders krijgen de foto in een zelfgemaakte kader kado!






Het was een enorm leuke ervaring maar ik heb vooral heel veel respect gekregen voor die kleuterleidsters die 25 kinderen moeten stil en aandachtig houden. Ik ga er dan ook vanuit dat 25 kinderen iets teveel is, 24 is ook genoeg Jan 😉

Liefs,
Melissa

Anneleen nam ook enkele foto’s van de klas in actie 🙂

Karen + Frederik | 09072011 | said we do


Wellicht herkennen jullie op deze huwelijksreportage het koppeltje nog wel, we deden vorig jaar al een verlovingsshoot in een houtzagerij. Enkele weken geleden zijn Karen en Frederik nu ook getrouwd! Ik ging ’s morgens naar het ouderlijk huis van Karen om de make-up en aankleding te volgen. Alles ging er rustig aan toe en toch was er ook een klein beetje spanning, het koppel had namelijk beslist om met de ganse suite per tandem naar het gemeentehuis en kerk te fietsen. Het weer was behoorlijk wisselvallig dus de buienradar werd goed in de gaten gehouden die dag. Alhoewel de drupjes regen af en toe hebben ze toch de ganse tocht per tandem gedaan, zo tof van hun! De betekenis achter de tandems was ook eentje vol romantiek want Karen en Frederik hebben elkaar leren kennen tijdens het wielrennen, een leuke maar dus ook betekenisvolle keuze om per fiets te gaan trouwen.

Frederik kwam met zijn deel van de suite aan per fiets en na “flupke” – hun groen vogeltje, nog een strikje om te doen waren ze klaar om te trouwen!

Na het gemeentehuis te Westerlo keerden ze per fiets naar hun eigen huis waar we samen hebben gegeten en waarna ik het kerkelijk huwelijk heb mogen vastleggen. Daarna gingen we op shoot en liep ik nog een uurtje mee op receptie.

Ik bewonder hoe Karen en Frederik zich niet uit hun lood lieten slaan door weer-berichten maar gewoon hun ding hebben gedaan, hoe ze allebei straalden op hun dag en hoe creatief Frederik is met hout (de verlovingsring, armbanden, hangmat-houder en andere dingen in hout op de foto’s zijn door Frederik in elkaar gestoken!)

Het was een übermooie dag en ik hoop dat ze er zelf enorm van genoten hebben!

Veel liefs,

Melissa

Little {Axelle}


Het was vandaag een mooie, warme dag, tijdens de autorit richting Katrien was ik al bijna gesmolten in de auto, maar bij het zien van dit kleine wezentje was dat helemaal het geval! Ik had afgesproken met Katrien, een collega van men vriend Jan, om foto’s te maken van haar dochtertje, Axelle. Ongeveer 3 maanden oud. Zo schattig dat meisje en niet alleen dat hoor, ze was ook verschrikkelijk lief en braaf. Lachen deed ze enorm veel voor haar leeftijd en ze sliep zelfs al “uit” tot half 10 ’s morgens zonder wakker te worden. Wow, geef mij ook maar zo eentje 😉

Veel liefs,
Melissa


















Little {Sebastiaan & Alexander}


Zaterdag kreeg ik de kans om kennis te maken met Sebastiaan & Alexander (en hun twee prachtige ouders). We deden een shoot in hun mooie tuin en op de achtergrond kan je misschien ook een glimps opvangen van hun SUPERMOOI huis. Ik was echt verkocht. Een huis uit de jaren 70 met allemaal aan elkaar gebouwde ‘delen’ met afgeronde ramen en verschillende niveaus. Alhoewel ze het nog gaan opfrissen vond ik het nu al fantastisch. Ze hebben niet alleen een prachtig huis en prachtige kinderen het was ook nog eens prachtig weer. Kijk zelf maar even mee…















Bedankt An dat ik er een dagje mocht bij zijn zaterdag!
Tot binnenkort 🙂

Veel liefs,
Melissa

PS. Heb voor het eerst Flickr even gebruikt voor het toevoegen van mijn foto’s en het blokkerige effect lijkt toch heel wat minder! Dat is dan ook weer opgelost 😉 olé.

Een eigen zaak starten…



Wat leek het een droom: mijn eigen zaak starten! Ik weet nog goed dat ik overdag aan het werk was in een grafisch bureautje in Hasselt & ’s avonds in de auto mijn boterhammen (voor de tweede keer die dag) opat om naar de les bedrijfsbeheer te rijden in Leuven. Het leven als grafisch vormgeefster was niet wat ik er van verwacht had. Het was op zijn minst gezegd vermoeiend om niet te weten waar te staan in het leven. Geen idee waar ik zou uitkomen… Niet enkel droomde ik stiekem van een job als grafisch vormgeefster, veel stiekemer droomde ik van een eigen zaak. Waarin was moeilijk te zeggen, ik heb altijd graag creatief bezig geweest maar creatief zijn heeft voor mij geen grenzen. Creatief zijn wil zeggen, grenzen verleggen of grenzen onbestaande maken/wensen. Ik leek niet te passen in het bureaujobke. En dat stelde me teleur. Ik was zeker dat ik ‘tof’ werk zou vinden na mijn studies. Had op school altijd mijn best gedaan en was behoorlijk bezig met mijn vak. Had goeie punten. Toch was ik enorm onzeker toen de zoektocht naar werk begon en eigenlijk gaf ik het al op nog voor ik solliciteerde… Ik had geen werkervaring en die saaie bureaujobs als dtp’er waren ECHT niks voor mij… Alhoewel ik na een stom jaar op gevoelig vlak, toch afstudeerde als tweede van men jaar, was ik trots dat ik was afgestudeerd. Toen het laatste jaar begon en mijn mama terminaal werd, dacht ik zelfs aan stoppen met school maar ik had het gehaald! Ik was als tweede uitgekomen! Ik wist dat ik het kon maar toen kwam het werk zoeken en begon ik teleurgesteld te geraken in zowel mezelf als men droom. Tijd dus om actie te ondernemen want als er ook maar één ding was dat ik mezelf beloofde na de dood van mama, dan was het wel dat ik men dromen zou achterna jagen en enkel dingen zou doen die me gelukkig maken…

Ik ben gestart met bedrijfsbeheer omdat mijn papa erop aandrong. Zelf zijn mijn ouders al jaren zelfstandig, ze hebben nooit iets anders gedaan in hun leven en de eerste hindernis ‘naar een eigen zaak’ was papa. Hij was er RONDUIT TEGEN dat ik een eigen zaak zou starten. Aan mama kon ik jammer genoeg niets meer vragen (ik verloor men mama -zoals ik hierboven schreef-in 2008 (mijn masterjaar) aan kanker). Om hem te tonen dat ik het meende, startte ik de lessen. Achteraf gezien was het ook echt nodig en ben ik heel blij met die lessen (ik ken er nu nog altijd niets van maar kan op zijn minst een factuur op de juiste manier opstellen ;-))

Ik heb uiteindelijk maar 3 maand gewerkt in Hasselt en gaf toen men ontslag. Ik ging halftijds aan de slag bij mijn papa. Aangezien we thuis een winkel hebben, die na het sterven van mijn mama nog maar half kon open gehouden worden, vroeg ik of ik mocht helpen in de winkel. Papa vond dit oké maar enkel als ik ook 1,5 dag per week mee zou gaan schilderen/behangen. Anders was het zowat onmogelijk. Dus nam ik dat aan. Toen ik van kot kwam, kon ik niet snel genoeg apart gaan wonen met Jan (we waren al 5jaar samen en hadden er nood aan) maar toch wou ik ook zoveel mogelijk thuis zijn. Thuis bij de enige ouder die ik nog had, papa. Verder wou ik hun helpen en dus was dit toen gezien de ideale oplossing. De enige mogelijkheid…

Ik begon na mijn uren heel erg hard te werken aan een website. Jan hielp mij hierbij (halleluja, zonder hem had ik nooit gestaan waar ik nu sta, hij is een krak in zijn vak!). Ik begon bedrijven aan te schrijven en mensen te zoeken die (gratis!) met mij op shoot wilden gaan. Zo kon ik mijn portfolio aansterken want ik was van opleiding grafisch ontwerpster, geen fotografe. Ik had helemaal niets om te tonen. Hoe moest ik in godsnaam beginnen?

Ik weet nog dat ik huilde, dat ik bang was nooit klanten te vinden. Ik starte langzaam op, vroeg mijn BTWnr aan. Nu, bijna een jaar later weet ik niet meer waar te beginnen. Ik heb mijn eigen zaak, heb klanten (zoveel meer dan ik ooit kon dromen) maar het blijkt bijna onmogelijk om zo te overleven. Men leven is herleidt naar werken overdag bij papa en werken ’s avonds en in de weekends voor mijn eigen zaak. Ik ben zowaar 7/7 bezig met werk en zowaar vind ik dat niet eens erg. Het enige wat mij stoort is dat ik Jan uit het oog ben verloren en dat het financieel en fysiek onmogelijk blijft om zo verder te gaan. Ik voel dat ik ongelukkig ben met de situatie. Ik hou zo van men vak dat ik er 24/24 aan denk en toen ik vannacht opstond omdat ik met zoveel in men hoofd zat en niet kon slapen, wist ik dat het genoeg was. Genoeg liefde voor men vak.

De laatste tijd zie ik Jan enkel nog tijdens de afwas (zelfs dan niet altijd meer want Jan neemt het steeds vaker van me over) en net voor we gaan slapen, waar we nog net slaapwel kunnen zeggen om dan uitgeput in slaap te vallen. Jan kan er (tijdelijk) nog mee leven (denk ik?) maar voor mij voelt het niet goed. Er was maar ̩̩n ding, ̩̩n voorwaarde, die ik wou houden toen ik mijn zaak startte, en dat was mijn liefde voor Jan Рen de vriendschap van men vrienden. Die wil ik niet kwijt. Ik wil mijn eigen leven niet verliezen voor het geluk van anderen. Ik ga men gang, rij van het ene mooie koppel naar het andere maar verlies het mijne en dat wil ik niet langer.

Ik heb dan ook besloten om actie te ondernemen. Achter de schermen werken we aan een webshop (die er wss pas in het najaar zal komen want zoiets is kostelijk en vraagt zoveel energie). Deze droom had ik al sinds het begin (al dacht ik toen iets meer gericht te doen op vintage) Ondertussen werk ik al men shoots natuurlijk af maar ga ik er ook voor zorgen dat mijn klanten tevreden zijn, want dat is wat ik van in begin wou en altijd zal blijven willen. Klanten moeten blij zijn met wat ik voor ze maak. Ik kan dit echter niet langer doen voor de prijs waarvoor ik het eerder deed. Als ik kijk naar de prijzen die andere fotografen aanrekenen, dan ben ik best nog goedkoop & door de aankoop van al mijn attributen en het lange aantal uren dat ik steeds steek in het bewerken van elke foto na foto, moet ik mijn prijzen omhoog halen. Niet veel, maar toch een beetje. Het is een beetje kiezen… kiezen tussen liefde voor een vak en commercieel zijn. Dat laatste was nooit mijn bedoeling maar het moet nu wel, voel ik… anders blijft er van men liefde voor het vak misschien ook niet veel meer over binnenkort.

Het is moeilijk om dit hier neer te schrijven. Wetende dat er veel klanten deze blog lezen. Het laatste wat ik wil is ‘klagen’ want mijn vak is prachtig maar het is soms heel erg hard om als ‘jonge’ ondernemer te overleven. En omdat heel veel van men vrienden en oude klasgenoten bij mij informeren naar het starten van een eigen zaak, wou ik dit toch schrijven. Ze vertellen me dat ‘het-zo-goed-gaat-met-mijn-foto’s’ maar het is soms moeilijk om te zien hoe het er achter de schermen aan toe gaat. Mails wachten, afwas wacht, de kat miauwt en Jan verliest een beetje van men liefde. Onze liefde wacht. Een bouw/huis wacht, een trouw wacht, een kind wacht. Mijn één grote droom, een zaak, staat stilletjes ook een beetje in de weg voor onze gezamenlijke dromen.

Ik vind het jammer dat ik ‘commercieel’ ben moeten gaan denken want ik heb van in begin alles voor men zaak over gehad en zag het als een passie die ik met mensen wou delen (nu nog steeds trouwens). Ik heb veel gratis gedaan, heb al mijn tijd gestopt in het opstarten maar nu is de emmer een beetje aan het overlopen en moet ik stilletjes een nieuwe emmer kopen. Eentje die groot genoeg is om de zon te blijven zien tussen de druppels door. Ik wil dat mijn klanten tevreden blijven want dat vind ik het allerbelangrijkste. Ik heb nog steeds niet genoeg van jullie, ik zal nooit genoeg hebben van jullie. Jullie inspireren mij en maken mijn dag en zelfs mijn leven mooier.

Ik beloof er in de toekomst nog altijd voor te gaan.
Jullie mooi op ‘de gevoelige’ plaat te leggen.
Maar ik wou toch ook even laten lezen dat ik zelf ook plekjes in me heb – diep vanbinnen- die gevoelig zijn.

Ik stuur jullie veel liefs & hoop vanbinnen dat jullie mij nog steeds een super fotografe vinden, zelfs na een stomme tekst als deze! Ik geloof in jullie en ook nog steeds een beetje in mezelf!

Melissa
Een gevoelig meisje met harde vastberadenheid om door te gaan 🙂

ps. Ik kreeg van Fromfraai deze link: http://apracticalwedding.com/2010/09/reclaiming-wife-on-money-self-worth/ & kan me helemaal vinden in dat verhaal. Misschien vinden jullie het ook fijn om te lezen, als vrouw-zijnde 🙂

Giullitta & Liselotte | Verloving


Liefste Bloggers,

Wat ziet mijn blog er anders uit dan ik had verwacht. Op de planning stond een grote lijst aan blogposts die gemaakt zouden worden tussen kerst en nieuwjaar. Jammer genoeg kwam er geen enkele ook echt op de blog terecht (*behalve de resoluties van 2011 want die komen er zeker nog aan!).

Hoe zal ik het uitleggen, de week zat vol verrassingen (*geen cadeautjes nee, van die verrassingen die echt minder leuk zijn dan diegene met een papiertje en een strik eromheen). Onze (die van Jan ook) hadden helemaal geen strikje, nee het cadeau was erg groot, over heel de raam zat het beest: schimmel! Jawel. Op oudejaar ontdekte Jan een heleboel schimmel op de raam (en op mijn mooie handtassen die ik over de jaren heen had verzameld en gekoesterd). Het werd dus een ganse dag schimmel verwijderen (en handtassen-begrafenissen houden). *sigh.

Verder was er ook een album dat door de koerierdienst eerst vertraging had, dan verdwenen was, terug gevonden, verkeerd adres, opnieuw verloren en uiteindelijk drie weken te laat was. Oh en dan vergeet ik nog onze kat Bruno die ons terras lekker vol met drollen had gelegd. Eigenlijk is dat nog maar een klein deeltje van alle dingen die we die week op ons programma kregen.

Om het berichtje hier niet te lang te maken, wil ik nog iets anders (veel leukers) delen. Ik ging vorige week namelijk ook op verlovingsshoot met Giullitta en Liselotte. Giullitta werd in Nederland verkozen tot ‘Femme 2009’, een titel voor de ‘beste’ lesbische vrouw uit Nederland. Na de shoot ben ik er ook zeker van dat zij het moet zijn! Wat een dame. Wat een dames…

Giullitta en Liselotte hebben elkaar op een Europese universiteit leren kennen. Ze spraken zelfs enkele weken Engels tegen elkaar omdat ze niet van elkaar wisten dat ze Nederlands als moedertaal hadden (vandaar dat woordenboek in de foto’s ;-)).
Ze hebben allebei een passie voor gekke dingen en ze houden enorm veel van breien, het kon dus niet anders dan een vrolijke en kleurrijke shoot worden. Het was super fun. We spraken af op een plek net over de grens & hadden een klein strandje om foto’s te nemen. Giullitta en Liselotte zouden met een geit (of eend zoals ze dat noemen ;-)) komen… ondanks opstartproblemen kwamen ze, al was het wat later, dan toch aan in Terneuzen. Wat een leuke vrouwen.

Ik wens ze het allerbeste in 2011.

Liefs,
Melissa

ps. voor wie zich afvraagt wie de derde dame is op de foto, één van de beste vriendinnen van Liselotte woont in Terneuzen dus besloot ze even langs te komen. Jammer genoeg moest ze al heel erg snel door om haar trein te halen richting Berlijn. Komen je vriendinnen heel die weg nr godvergeten Terneuzen, moet je net die dag weg! Erg mooi afscheid, dat moest er toch ook even tussen 🙂




















Oh en ze schreven ook iets over ons op hun trouwblog … leeeeuk 🙂

create.


Zie ze daar staan: met hun mooie kleren, lekker warm achter hun bureau. Samen babbeltje slaan achter de bureau, een tasje koffie met een koekje misschien ook nog? En oh, nu gaan ze ook nog vertellen wat ze met hun vrije tijd gisterenavond gedaan hebben?

Zucht. Baal# want ik loop daar lekker in mijn verfkleren en mijn rothumeur de koude te trotseren…
Is dit het nu? Schilderen en schuren en dingen versleuren de helft van de week om toch maar die kleine andere helft van de week te doen wat ik graag doe? Melissa toch, ben je wel zeker meid dat je niet liever achter die lekker warme bureau had gezeten (er zijn ook koekjes hé meid!?)

Hmm misschien raar dat ik nog niet eerder over dit onderwerp heb geschreven. Of toch niet veel. Maar deze namiddag neem ik er toch eventjes de tijd voor (mijn papa gaf me zelfs speciaal een dagje vakantie omdat ik er met een rothumeur bij hing en moe was dus moet ik deze extra tijd wel gebruiken om even te reflecteren of misschien liever te ventileren-dat klinkt nog beter). Als er iets is wat er in de twee afgelopen jaren in men hoofd gezeten heeft, dan is het wel mijn job.
Ik studeerde af in 2009 en daar stond ik dan met een goed diploma maar geen idee waar ik naartoe wou. Oké, mijn interesses waren er wel maar had ik voor de ene job genoeg ervaring, dan stond de job-omschrijving mij weer niet aan. Had de job een goeie verloning, dan was de job weer niet creatief en ALS de job dan al creatief was dan schatte ik mijn kansen niet zo hoog in.

Nee… zelfzeker ben ik nooit echt geweest op dat vlak. Ook al moet ik dingen maken waarvan ik in mijn achterhoofd zeker weet dat ik ze kan, toch zal ik altijd ziekelijk zenuwachtig blijven en mij onervaren voelen. Ik weet niet hoe dit allemaal ontstaan is maar feit is wel: hoe kon ik nu in godsnaam gelukkig zijn in een job als ik mij constant vragen stel over mezelf.

Ik nam dan ook het besluit om te stoppen met die 9 – 5 (weliswaar creatieve) job en mij toe te leggen om de dingen die ik graag doe. Geen makkelijke beslissing. Hoe doe ik dat financieel dan? En hoe zit het met boekhouden en al die zooi? Diep vanbinnen wist ik wel dat ik een eigen zaak wou maar de twijfels sloegen nog maar eens toe. Ook mijn papa vond het niet zo een superplan… Gelukkig ben ik in die periode ook een opleiding bedrijfsbeheer gaan volgen waar ik toch een redelijke basis kreeg (ik kan nu tenminste een factuur opstellen – haha). Dit gaf me al wat vertrouwen (ik ben toch maar lekker geslaagd en heb een diploma bedrijfsbeheer- ik hé? die met die verfkleren en verkleumde handen)

Omdat ik ondertussen een appartementje huurde met mijn vriend was het ook onmogelijk om werkloos te blijven dus ik ging halftijds aan de slag bij mijn papa in de zaak. Dit doe ik nu – een jaar later- nog altijd, halftijds werk ik in de winkel en ik ga ook 2 dagen per week mee met hem om gebouwen te schilderen/behangen. Een zware job waar ik meermaals op vloek en waar ik elke keer kapot van terugkom maar toch – ik doe het- en niet omdat ik die job zo übertof vind om te doen, wel omdat het mij de mogelijkheid geeft om te vechten voor hetgeen wat ik met liefde omarm: creatief zijn.

Lange dagen, enorme huilbuien, emotionele twijfels bij alles – ja dat heb ik allemaal al achter de rug. We zijn bijna een jaartje later en ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. Het levert mij niet het meest rijke jobje ter wereld op en ik vloek ook wel meermaals als ik daar uitgeteld een rotplafond hang te schilderen met in men ene hand een bekladde verfborstel en in mijn andere dat vreselijke schuurpapier… maar ik heb een doel… ik zal ooit leven van wat ik graag wil doen en dat houdt me recht in die tijd.

Alhoewel ik er al zo vaak ongelukkig over ben geweest blijf ik geloven in één ding : ooit zal ik er staan met mijn droomjob en dan zeg ik lekker: doe maar verder jullie achter die lekker warme bureau met jullie koffie en koekjes (en mooi witgeschilderde plafond). Het maakt niet meer uit want ik heb er nu ook eentje, eentje dat meer waard is dan alle koekjes in de wereld.

Liefs.
Melissa

ps. Oh en Jan, omdat ik deze creatieve job nooit had kunnen doen zonder de steun van u, speciaal voor u: een welgemeend koekje. x