Categorie: fotografie

{Lotte+Nicky} Preview


Het afgelopen weekend was behoorlijk druk. We hadden eerst een trouw op het programma, daarna een doopsel en gisteren deed ik ook nog een koppel-shoot. Die laatste was super want het koppeltje, Lotte & Nicky, ken ik namelijk al een tijdje. Lotte zat bij mijn in de klas toen ik nog grafische studeerde en Nicky, haar vriend, deed dezelfde richting maar een jaartje later. Ondertussen zijn we alle drie afgestudeerd en zoals het altijd gaat, hebben we elkaar ook wat uit het oog verloren. Allemaal zo druk maar toch… bij het weerzien leek het toch weer alsof het gisteren was dat we samen in de klas zaten. Deze twee zijn ongelooflijk schattig. Naast foto’s nemen was het ook gewoon een prachtig zonnige dag en heb ik enorm genoten om nog eens creatief volk naast mij te hebben. Zo inspirerend en zo lief. Lotte en Nicky zijn ontzettend knap samen. Voor jullie (en voor hun) een kleine preview. Gaat jullie goed Lotte en Nicky, dat we elkaar nog vaak mogen inspireren!

Veel liefs,
Melissa

En nu moet ik lopen! Zo meteen dagjob en vanavond starten aan mijn mapje ‘nog te bewerken’, die telt ondertussen meer dan 10.000 foto’s! Auwtsh. En nieuwe shoots staan al te blinken voor deze week… behoorlijk pijnlijk dus 🙂

Een eigen zaak starten…



Wat leek het een droom: mijn eigen zaak starten! Ik weet nog goed dat ik overdag aan het werk was in een grafisch bureautje in Hasselt & ’s avonds in de auto mijn boterhammen (voor de tweede keer die dag) opat om naar de les bedrijfsbeheer te rijden in Leuven. Het leven als grafisch vormgeefster was niet wat ik er van verwacht had. Het was op zijn minst gezegd vermoeiend om niet te weten waar te staan in het leven. Geen idee waar ik zou uitkomen… Niet enkel droomde ik stiekem van een job als grafisch vormgeefster, veel stiekemer droomde ik van een eigen zaak. Waarin was moeilijk te zeggen, ik heb altijd graag creatief bezig geweest maar creatief zijn heeft voor mij geen grenzen. Creatief zijn wil zeggen, grenzen verleggen of grenzen onbestaande maken/wensen. Ik leek niet te passen in het bureaujobke. En dat stelde me teleur. Ik was zeker dat ik ‘tof’ werk zou vinden na mijn studies. Had op school altijd mijn best gedaan en was behoorlijk bezig met mijn vak. Had goeie punten. Toch was ik enorm onzeker toen de zoektocht naar werk begon en eigenlijk gaf ik het al op nog voor ik solliciteerde… Ik had geen werkervaring en die saaie bureaujobs als dtp’er waren ECHT niks voor mij… Alhoewel ik na een stom jaar op gevoelig vlak, toch afstudeerde als tweede van men jaar, was ik trots dat ik was afgestudeerd. Toen het laatste jaar begon en mijn mama terminaal werd, dacht ik zelfs aan stoppen met school maar ik had het gehaald! Ik was als tweede uitgekomen! Ik wist dat ik het kon maar toen kwam het werk zoeken en begon ik teleurgesteld te geraken in zowel mezelf als men droom. Tijd dus om actie te ondernemen want als er ook maar één ding was dat ik mezelf beloofde na de dood van mama, dan was het wel dat ik men dromen zou achterna jagen en enkel dingen zou doen die me gelukkig maken…

Ik ben gestart met bedrijfsbeheer omdat mijn papa erop aandrong. Zelf zijn mijn ouders al jaren zelfstandig, ze hebben nooit iets anders gedaan in hun leven en de eerste hindernis ‘naar een eigen zaak’ was papa. Hij was er RONDUIT TEGEN dat ik een eigen zaak zou starten. Aan mama kon ik jammer genoeg niets meer vragen (ik verloor men mama -zoals ik hierboven schreef-in 2008 (mijn masterjaar) aan kanker). Om hem te tonen dat ik het meende, startte ik de lessen. Achteraf gezien was het ook echt nodig en ben ik heel blij met die lessen (ik ken er nu nog altijd niets van maar kan op zijn minst een factuur op de juiste manier opstellen ;-))

Ik heb uiteindelijk maar 3 maand gewerkt in Hasselt en gaf toen men ontslag. Ik ging halftijds aan de slag bij mijn papa. Aangezien we thuis een winkel hebben, die na het sterven van mijn mama nog maar half kon open gehouden worden, vroeg ik of ik mocht helpen in de winkel. Papa vond dit oké maar enkel als ik ook 1,5 dag per week mee zou gaan schilderen/behangen. Anders was het zowat onmogelijk. Dus nam ik dat aan. Toen ik van kot kwam, kon ik niet snel genoeg apart gaan wonen met Jan (we waren al 5jaar samen en hadden er nood aan) maar toch wou ik ook zoveel mogelijk thuis zijn. Thuis bij de enige ouder die ik nog had, papa. Verder wou ik hun helpen en dus was dit toen gezien de ideale oplossing. De enige mogelijkheid…

Ik begon na mijn uren heel erg hard te werken aan een website. Jan hielp mij hierbij (halleluja, zonder hem had ik nooit gestaan waar ik nu sta, hij is een krak in zijn vak!). Ik begon bedrijven aan te schrijven en mensen te zoeken die (gratis!) met mij op shoot wilden gaan. Zo kon ik mijn portfolio aansterken want ik was van opleiding grafisch ontwerpster, geen fotografe. Ik had helemaal niets om te tonen. Hoe moest ik in godsnaam beginnen?

Ik weet nog dat ik huilde, dat ik bang was nooit klanten te vinden. Ik starte langzaam op, vroeg mijn BTWnr aan. Nu, bijna een jaar later weet ik niet meer waar te beginnen. Ik heb mijn eigen zaak, heb klanten (zoveel meer dan ik ooit kon dromen) maar het blijkt bijna onmogelijk om zo te overleven. Men leven is herleidt naar werken overdag bij papa en werken ’s avonds en in de weekends voor mijn eigen zaak. Ik ben zowaar 7/7 bezig met werk en zowaar vind ik dat niet eens erg. Het enige wat mij stoort is dat ik Jan uit het oog ben verloren en dat het financieel en fysiek onmogelijk blijft om zo verder te gaan. Ik voel dat ik ongelukkig ben met de situatie. Ik hou zo van men vak dat ik er 24/24 aan denk en toen ik vannacht opstond omdat ik met zoveel in men hoofd zat en niet kon slapen, wist ik dat het genoeg was. Genoeg liefde voor men vak.

De laatste tijd zie ik Jan enkel nog tijdens de afwas (zelfs dan niet altijd meer want Jan neemt het steeds vaker van me over) en net voor we gaan slapen, waar we nog net slaapwel kunnen zeggen om dan uitgeput in slaap te vallen. Jan kan er (tijdelijk) nog mee leven (denk ik?) maar voor mij voelt het niet goed. Er was maar ̩̩n ding, ̩̩n voorwaarde, die ik wou houden toen ik mijn zaak startte, en dat was mijn liefde voor Jan Рen de vriendschap van men vrienden. Die wil ik niet kwijt. Ik wil mijn eigen leven niet verliezen voor het geluk van anderen. Ik ga men gang, rij van het ene mooie koppel naar het andere maar verlies het mijne en dat wil ik niet langer.

Ik heb dan ook besloten om actie te ondernemen. Achter de schermen werken we aan een webshop (die er wss pas in het najaar zal komen want zoiets is kostelijk en vraagt zoveel energie). Deze droom had ik al sinds het begin (al dacht ik toen iets meer gericht te doen op vintage) Ondertussen werk ik al men shoots natuurlijk af maar ga ik er ook voor zorgen dat mijn klanten tevreden zijn, want dat is wat ik van in begin wou en altijd zal blijven willen. Klanten moeten blij zijn met wat ik voor ze maak. Ik kan dit echter niet langer doen voor de prijs waarvoor ik het eerder deed. Als ik kijk naar de prijzen die andere fotografen aanrekenen, dan ben ik best nog goedkoop & door de aankoop van al mijn attributen en het lange aantal uren dat ik steeds steek in het bewerken van elke foto na foto, moet ik mijn prijzen omhoog halen. Niet veel, maar toch een beetje. Het is een beetje kiezen… kiezen tussen liefde voor een vak en commercieel zijn. Dat laatste was nooit mijn bedoeling maar het moet nu wel, voel ik… anders blijft er van men liefde voor het vak misschien ook niet veel meer over binnenkort.

Het is moeilijk om dit hier neer te schrijven. Wetende dat er veel klanten deze blog lezen. Het laatste wat ik wil is ‘klagen’ want mijn vak is prachtig maar het is soms heel erg hard om als ‘jonge’ ondernemer te overleven. En omdat heel veel van men vrienden en oude klasgenoten bij mij informeren naar het starten van een eigen zaak, wou ik dit toch schrijven. Ze vertellen me dat ‘het-zo-goed-gaat-met-mijn-foto’s’ maar het is soms moeilijk om te zien hoe het er achter de schermen aan toe gaat. Mails wachten, afwas wacht, de kat miauwt en Jan verliest een beetje van men liefde. Onze liefde wacht. Een bouw/huis wacht, een trouw wacht, een kind wacht. Mijn één grote droom, een zaak, staat stilletjes ook een beetje in de weg voor onze gezamenlijke dromen.

Ik vind het jammer dat ik ‘commercieel’ ben moeten gaan denken want ik heb van in begin alles voor men zaak over gehad en zag het als een passie die ik met mensen wou delen (nu nog steeds trouwens). Ik heb veel gratis gedaan, heb al mijn tijd gestopt in het opstarten maar nu is de emmer een beetje aan het overlopen en moet ik stilletjes een nieuwe emmer kopen. Eentje die groot genoeg is om de zon te blijven zien tussen de druppels door. Ik wil dat mijn klanten tevreden blijven want dat vind ik het allerbelangrijkste. Ik heb nog steeds niet genoeg van jullie, ik zal nooit genoeg hebben van jullie. Jullie inspireren mij en maken mijn dag en zelfs mijn leven mooier.

Ik beloof er in de toekomst nog altijd voor te gaan.
Jullie mooi op ‘de gevoelige’ plaat te leggen.
Maar ik wou toch ook even laten lezen dat ik zelf ook plekjes in me heb – diep vanbinnen- die gevoelig zijn.

Ik stuur jullie veel liefs & hoop vanbinnen dat jullie mij nog steeds een super fotografe vinden, zelfs na een stomme tekst als deze! Ik geloof in jullie en ook nog steeds een beetje in mezelf!

Melissa
Een gevoelig meisje met harde vastberadenheid om door te gaan 🙂

ps. Ik kreeg van Fromfraai deze link: http://apracticalwedding.com/2010/09/reclaiming-wife-on-money-self-worth/ & kan me helemaal vinden in dat verhaal. Misschien vinden jullie het ook fijn om te lezen, als vrouw-zijnde 🙂

FLORIDA {Day 2: Miami}


Oh-O ik ben zo achter met het posten van Florida-posts. Maar aangezien ik donderdag een weddenschap afsloot met Mathias, moet ik nu echt verder doen (wil ik tegen eind April alles online hebben zoals ik tegen hem zei). Trouwens Mathias, wat krijg ik als ik win? 😉

Hier gaan we dus met dag 2 van Miami. We begonnen die dag met een tochtje rond Miami. We deden de Millionaire’s Cruise. Nogal belachelijk eigenlijk. Een tocht langs de ‘dure’ huizen van bekendheden en een kijk op de skyline van Miami met de haven, Fisher Island en dus ook de Millionaire’s Row. Leuk op dat moment maar achteraf gezien heb ik geen idee meer van welk huis nu tot wie behoorde 😉 enfin. De huizen waren schoon, de frisse wind goed meegenomen bij 29 graden en gewoon ook ontspannend natuurlijk.

Na de boottocht van 90 min hebben we nog een tijdje rond gehangen aan de haven en het bijbehorende winkelcentrum van Biscayne Bay. Typische winkeltjes met toeristische spullen vooral, maar wel leuk om even rond te hangen en te genieten van een lekker slaatje. Er was ook leuke ambiance door de live muziek. Aan een halve dag hier heb je echter meer als genoeg.







We reden verder naar het alom bekende South Beach, ook wel vaak SoBe genoemd. Een strandplekje met de Ocean Drive waar alle gebouwen enige Art Deco invloeden kennen. Een supertoffe straat om ’s avonds tegen zonsondergang te bezoeken. Decadentie ten top. De ene grote auto volgt de andere op. Ze proberen elkaar allemaal te overtreffen. Luide muziek op, wat lawaai maken, bling bling en veel gekijk! Maar wel tof om eens langs te lopen. Je ziet er ook heel veel fietsers en mensen op rollerskates. Heel grappig. We deden heel de boulevard en gingen dan 2 straten verder het land in. Daar heb je de ene winkel na de andere (wel bekende ketens zoals urban outfitters, zara en nog een heleboel winkels die je hier ook hebt). We hadden die avond niet zoveel zin meer om te winkelen (en de winkels waren ook niet echt typisch of apart, gewone ketens zoals hier) dus besloten we te genieten van een lekker frisse cocktail. Na heel wat gewandel kwamen we eindelijk een bar tegen (met prijslijst zonder prijzen…) maar we waren te moe om verder te zoeken en besloten toch maar voor een cocktail te gaan.




Jammer genoeg was die cocktail echt ENORM duur (maar genoten heb ik er wel van ;-)). We besloten op zoek te gaan naar een goeie plek met avondeten. We vonden een superfijn straatje overdekt met allemaal mooie kleine lichtjes. Heel het straatje was vol van restaurants met allemaal een andere specialiteit. Wij kozen voor Mexicaans. Het begin van een kleine verslaving, zo bleek later. Het eten was OVERHEERLIJK. Het bier ook. De hapjes ook. De sfeer ook. Een mooie afsluiter van dag 2. Tijd om onze auto te zoeken (op de VEEEEEL te dure parkings van Miami) en terug te keren naar ons hotel. Er stond ons de volgende dag namelijk een serieus lange trip met de wagen te wachten.



FLORIDA {Day 1: Miami}


Zoals beloofd, onze foto’s van de reis naar Florida. Ons schema kon je al voor ons vertrek lezen. Omdat het een te lange post zou worden als ik alles in één keer met jullie zou delen heb ik het in kleinere delen opgesplitst. Geef nu toe, alles in één keer krijgen is ook niet leuk, toch? Wachten is leuker 🙂

We vertrokken zaterdag heel vroeg naar de luchthaven waarna we twee vluchten (ééntje van 8 en ééntje van 3uur) moesten nemen. We hadden een tussenstop in Philadelphia (daar moesten we 5uur wachten!) Ik kan je vertellen dat zo’n vlucht LANG is, zeker als je gewone vliegtuigen hebt voor ‘kortere’ afstanden met dus geen beenruimte of tv. Stiekem was ik vanbinnen wel eens blij dat ik een dag verplicht werd om ‘niets’ te doen in dat stomme vliegtuig. Gelukkig had ik een boek mee om de tijd te doden.



Toen we aankwamen in Miami was het 23u (plaatselijke tijd) & zijn we op zoek gegaan naar onze huurwagen, die we na wat gedoe eindelijk vonden, onze trip naar ons hotel was, alhoewel het al erg laat was ondertussen, toch eentje met veel bewondering voor al de dingen die we onderweg tegen kwamen. Grote, superieure auto’s en veel wegen boven en onder elkaar. Eenmaal in het hotel vielen we alletwee in slaap. Onze eerste echte dag in Miami, hadden we meteen geluk: prachtig weer is het daar in Florida!

Bij een temperatuur van ongeveer 27 graden deden we een kleine stop in little Havana maar omdat het nog zo vroeg was ( ja die stomme jetlag hé ;-)) , was het nog heel erg weinig te doen daar. We besloten dan maar om daar te ontbijten en verder te rijden naar Viscaya.





Een heel erg groot museum met enorm mooie tuinen. Het was ooit een verblijf van James Deering. Jammer genoeg mochten we binnen geen foto’s nemen maar van de tuinen heb ik wel enkele foto’s kunnen maken. Het spreekt voor zich, maar dit plekje was zeer geliefd bij de fotografen en er liepen heel wat modellen in enorme jurken rond. Stiekem toch ook maar snel een foto van gemaakt 😉








En toen werd het avond en reden we naar South Beach.
Foto’s en verslag in mijn volgende post…

Veel liefs,
Melissa

ps. zoals je kan zien heb ik de tijd genomen om mijn logo als watermerk op mijn foto’s te zetten omdat ik dat stilletjes tijd vond en omdat ik het niet leuk zou vinden dat mijn foto’s zomaar overal gebruikt zouden worden. Sorry hiervoor.

Beetje afwezig…


Sorry bloggers! Ik heb jullie verwaarloosd! Het is hier gewoon druk met men bedrijfje & tussendoor probeer ik ook nog onze reis naar Florida te plannen (die volgend weekend al op het programma staat!) Wat vliegt de tijd. Vorige week hadden we eigenlijk nog niets opgezocht en pas deze week gaan we echt tijd hebben om het nog even door te nemen (tussen het inpakken, laatste projecten afwerken, opruimen, gaan werken, eten maken en massa’s was doen). Dus het gaat nog druk worden 😉

Voorlopig staat er op het programma: veel rijden, wandelen, strand, zee, pretparken, dolfijnen, everglades, middeleeuwse kermis, boottochtjes en heel veel foto’s nemen (ik heb al wat fotografische boeken gaan halen om mij bezig te houden op het vliegtuig en weer een stapje beter te worden ;-))

Ik hoop jullie met heel veel foto’s te kunnen verrassen als ik terug kom van de reis! Oefenen! Oefenen! 🙂

Tot snel lieverds!

Melissa

ps. achter de schermen werken we HEEL hard om de webshop up and running te krijgen tegen de zomer! Spannend hoor! 🙂

Maud Sebregts. 05.12.2010


Zondagmiddag kregen we het allerleukste berichtje in tijden, een berichtje waarop we wellicht stiekem zaten te wachten en waar ik sinds zaterdagavond helemaal klaar voor was (ahja! mijn cadeautje was toen net klaar! Eline heeft dat goed getimed ;-))

In de zomer kreeg ik een mailtje van Eline & Stijn met de vraag of ik een zwangerschapsserie met hun wou doen. We spraken af en vonden het leuk om foto’s te maken van de laatste 6 maand van haar zwangerschap, elke twee weken. Zo kreeg ik om de twee weken een mailtje van hun met een nieuw stukje uit hun zwangerschaps’dagboek’. Ik leefde met hun mee, mocht meekijken in hun persoonlijke leven en verhaal. Bij elk stukje tekst zochten we een leuk attribuut of twee en dan elke week op pad, samen foto’s nemen in het begijnhof! Het verbaasde me maar in tegenstelling tot de zwangerschapsserie van Mieke en Jeroen, bleef het deze 6 maanden ELKE week droog (geen regendruppel gezien behalve tijdens de voorlaatste shoot).

Ergens deze maand nemen we nog de laatste gezinsfoto (zoals we bij Mieke en Jeroen deden) & daarna komt de serie online (zonder tekst want die hadden ze liever niet voor iedereen online)

Als snel werden Eline en Stijn meer dan gewone klanten, we kregen de primeur dat ze gingen trouwen (verrassing was me dat voor iedereen h̩ ;-)) & we zagen elkaar ook al eens op marktjes (̩̩n week voor de bevalling namen we nog een foto Рmoet ik nog online zetten want die is de max) of mailden elkaar gewoon uit nieuwsgierigheid. Het voelt echt goed om die twee ontmoet te hebben en UITERAARD was ik dus blij dat we op kraambezoek mochten.

Hoe kon het ook anders? Mijn fototoestel moest mee… en als echte professional bleef lieve Maud daar liggen – een echte engel – dat is zeker! Die fotogeluidjes is ze misschien al gewend van de voorbije 6 maand, pas maar op Eline en Stijn, voor je het weet heb je een supermodel in huis 😉

Hier een paar foto’s van ons bezoek…





Jan en ik deden dat ook niet slecht hé? 🙂


Eline & Stijn, jammer dat de reeks bijna voorbij is maar ik ben zo blij dat jullie Maud eindelijk in jullie armen hebben.
Ik ben zo zeker dat jullie prachtige ouders zullen zijn! Geniet ervan.

Veel liefs,
Melissa

Trouw: ‘Eline+Stijn’


Eindelijk kan ik het met jullie delen! Sinds enkele weken was ik op de hoogte van iets heerlijks lief en onbezonnen: een verrassingstrouw! Eline en Stijn (die jullie kennen van de zwangerschapsshoot), mailden mij een tijd geleden dat ze een verrassing hadden en vroegen mij of ik wou meehelpen. Tuurlijk! Ze hadden zich verloofd en gingen trouwen! Wow! Ik stond met mijn mond vol verbazing naar de mail te kijken, niet omdat ze zouden trouwen (de liefde straalt van die twee af -dusja), wel omwille van hun stiekeme ‘plan’.

Eline zou de familie en vrienden van Stijn uitnodigen en Stijn deed het omgekeerde met de smoes: ‘we hebben een verrassing voor onze wederhelft’. Dus als enigste (op de getuigen na) op de hoogte van een toekomstige trouw,stond ik daar op een zaterdag met een bang hartje en mijn camera. Gelukkig was Jan meegekomen om mij foto-gewijs (en emotioneel ;-)) bij te staan.

De familie begon wel heel nieuwsgierig te worden toen ineens ook de andere helft van de familie eraan kwam. De vrienden arriveerden één voor één en toen kwam het grote nieuws: ‘WIJ GAAN TROUWEN’. Het kleine detail: ‘binnen 10 minuten’.

De verbazing en vooral de blijdschap was van de aanwezigen hun gezichten af te lezen en ik heb werkelijk nog maar weinig momenten gehad in mijn foto-carrière dat ik zo mede-blij was en zoveel mooie emoties heb gezien. Zo echt! Alhoewel de bruid en bruidegom niet ging trouwen op traditionele manier (in kostuum en wit kleed), was dit zo puur. Je ziet ook echt aan hun dat ze ‘gelukkig’ zijn samen en het maakte voor hun niet uit hoe ‘groot’ het feest was. Hun liefde was bezegeld en de vaste vriendenkring en familie was erbij…

Ik popelde dus ook al een tijdje om de foto’s op de blog en website te zetten maar wegens drukte kwam het er nog niet van.
Welja, hier zijn ze dan. Ik kan niet anders dan zeggen: geniet ervan.

Stijn en Eline zijn een prachtig koppel en ik ben blij dat we erbij konden zijn om dit prachtig moment voor hun vast te leggen.














Veel liefs,
Melissa