Brieven aan Sem | 1 maand


Liefste Sem,

Je bent 1 maand oud. Deze eerste maand met jou samen was één van de moeilijkste en emotioneelste uit ons leven. Wat had ik het moederschap onderschat. Je hoort het wel vaker: “geniet maar nu het nog kan”. Ik vond het dikke bullshit. Zo een klein wezentje zien geboren worden & grootbrengen is toch het mooiste wat er is? Boy, was I wrong.


Begrijp me niet verkeerd, mama ziet je doodgraag maar wat is het dodelijk vermoeiend, emotioneel, pijnlijk en nieuw.

De eerste twee weken stonden in het teken van een overwinningsgevoel. Ik was bevallen – op eigen kracht – van een klein lief wezentje. Geen epidurale, geen medicatie, zelfs geen centimeters checken. Enkel de natuur (en twee geweldige vroedvrouwen en de beste papa ooit uiteraard). Ik voelde me fantastisch na die thuisbevalling. Geen scheur, geen echte verwikkelingen… Ik kon vanaf dag 1 genieten. Ik schrok ervan hoe snel ik herstelde en hoe weinig kwaaltjes ik had. Wakker worden met de geur van je fantastische lijfje tegen mij. Fantastisch. Zelfs babyblues had ik eigenlijk niet. Alles was mooi en overweldigend (ook wel emotioneel) maar zeker niet triest. Enkel de borstvoeding vond ik zwaar.

Maar na de euforie en trotsheid, kwam dan toch het diepere gat en de zwarte (alé toch zeker geen roze) wolken. Ik vond de borstvoeding in begin zeer pijnlijk, zwaar zowel emotioneel als fysiek. Het gevoel dat ik er ALTIJD moest zijn als jij honger had, troost zocht. Ik vond dat moeilijk (of alé vind, nu nog steeds). Ik kon dat mentaal echt moeilijk dragen en huilde telkens ik je moest voeden. Ik zag het niet meer zitten. Die borstvoeding die zo mooi (toch intensief) werd voorgesteld op de cursus en in alle boeken die ik had gelezen, werd echt een drama voor mij mentaal. Wat hebben ze mij voorgelogen dacht ik. Dit is helemaal niet genieten. Bij elke kik dat je gaf dacht ik dat je weer honger had en ik weer voor je moest klaarstaan. Ik kon het mentaal niet meer dragen & na twee weken besloot ik (samen met een verstopte melkklier) dat het tijd was voor een kolf.

Vanaf dat moment geef ik je 2, soms 3 flesjes gekolfde melk per dag. Wat een verademing. Niet meer moeten maar mogen. Terug een klein beetje genot af en toe. Ik had het gevoel dat ik een belangrijke stap gezet had naar eigen geluk maar voelde me tegelijk wel wat schuldig dat ik het niet kon, dat live BV. Ik stopte het schuldgevoel weg met complimenten aan mezelf “ik deed het toch maar, borstvoeding!” – ik zag andere mama’s opgeven na 2, 3 weken en begreep hen. Ik mocht best trots zijn dat ik uit bestwil voor mijn zoontje toch aan het doorzetten was (al was het dan met af en toe een flesje ertussendoor). Ik was/ben echt overtuigd van de voordelen van borstvoeding (daarover binnenkort meer in een andere blogpost) & er was geen optie tot opgeven, dit was het best voor je & dat was dan ook wat ik je zou geven.

Toen kwam er op week drie echter het volgende overweldigende… Ik zag je met je hoofdje slaan, je tong uitsteken, melk teruggeven en krijsen (van dat gekrijs dat door merg & been gaat en waar men ook wel eens de woorden ‘een varken dat ze aan het slachten zijn’ voor gebruiken) – ik wist het niet meer. Zou het dit nu zijn? Vanaf nu enkel nog van de ene miserie in de andere? Ik begon het mamaschap heel zwart te zien. Hier had ik niet aan gedacht… Dit was niet wat ik wou voor de rest van mijn leven (want zo leek het… dit zou echt NOOIT meer overgaan, jij zou voor eeuwig klein blijven en je zou ook voor de rest van je leven schreeuwen als een varken dat dood ging) – het leken vicieuze cirkels. Je wou eten om de pijn te stillen maar na elke borstvoedingssessie (die nu iets beter begonnen lukken maar toch nog steeds dodelijk vermoeiend waren) begon dan weer het geween. Reflux noemt het beest. Ik noem het de hel.

Op een avond (net ook weekend natuurlijk) sta ik (nog steeds in pyjama) in de keuken en laat mijn tranen lopen (ze barsten uit mijn hoofd is het juiste woord) en breng het nog net op om te zeggen ‘ik kan echt niet meer, wat moet ik doen, ik kan niet meer’. Jan en ik besluiten om naar spoed te rijden (als ik één tip mag geven aan kersverse mama’s en papa’s die deze blogpost lezen op een nacht in de hel – maak dezelfde fout niet, begeef u naar een huisartenswachtpost. Nogmaals; huisartsenwachtpost… niet spoed ;-)). Sem (en wij dus ook) zijn op dat moment al bijna 2 dagen wakker (met minuten-slaapjes tussendoor) & rijden naar Spoed. Ik lijkbleek, met een huilgezicht, Sem diep in slaap door de wonderlijke combo van twee dagen geen slapen, een maxi-cosie en met de auto rijden. Op Spoed aangekomen durf ik niet meer binnengaan. Wat gaan die dokters wel niet denken, ze gaan mij zien binnenkomen en vast denken dat ik moet opgenomen worden, niet Sem. Gaan ze denken dat ik het niet aankan en word ik zo een mama waarover mijn zus altijd verteld (ze werkt op pediatrie en ziet en verteld veel)? Ochja, dat klopt (ik kan het niet meer aan) dus laat ons maar binnen gaan, terug naar huis is geen optie… Ik moet die reflux (of mijn varken) de kop indrukken.

Aangekomen in de ziekenhuiskamer van Spoed komt er een oudere dokter (met vieze brilglazen, dat herinner ik mij nog door mijn rood doorlopen ogen) binnen die mij raar aankijkt als ik Sem borstvoeding aan het geven ben en vraagt wat in godsnaam het probleem kan zijn. Mijn kind zwijgt en bovendien hangt hij aan de borst, alles prima toch? Ik brabbel dat hij naar alle waarschijnlijkheid reflux heeft en we geen uitweg meer zien. Dit kind heeft medicatie nodig… ‘we weten dat spoed niet hiervoor dient maar we zien echt geen uitweg meer meneer’. De spoedarts laat ons achter en zegt dat ons kind er prima uitziet, hij gaat eerst eten want onze zoon is dat ook aan het doen- zegt hij nog op arrogante toon (alsof ik een misdaad bega door mijn kind te voeden). Ik zeg hem dat dat prima is, dat we alle tijd hebben (vanbinnen wil ik hem mee de hel insleuren). De rest van ons bezoek aan spoed bespaar ik u. Het komt er op neer dat we na aandringen toch een pediater zien (al iets vriendelijker dan de spoedarts) en die bevestigd dat het wel eens reflux kan zijn. We krijgen Zantac mee & moeten enkele dagen erna terugkomen voor controle. Medicatie… iets wat ik no way aan mijn kleine baby zou geven (dacht ik op voorhand). Nog nooit heb ik zo snel een spuitje medicatie gegeven. Hup, weg met die reflex hel dacht ik enkel nog.

De medicatie begint pas na enkele dagen wat te werken. Fjieuw. Weer een opstakel overwonnen. De controle bij de pediater echter is weer geen opsteker voor me. Ze vragen zich luidop af of mijn kind niet weent uit honger (ze moesten me bezig zien, hele dag voor de tv, al voedend) & of ik niet beter overstap op kunstvoeding. Ik voel me verslagen, antwoord niet eens meer en ga tranen verbijtend naar huis met je. Ik heb echt geen weken afgezien bij elke voeding om nu te stoppen met borstvoeding. Welke kinderarts gaat nu ook flesjesvoeding verdedigen als er zoiets perfect als moedermelk bestaat, denk ik nog. Ik laat hun advies achter me, ga naar huis en doe mijn beklag bij kraamzorg die mij bevestigen dat ik beter een arts zoek die goed bij mij past en ik die lompaard best mag negeren. Mijn kind komt aan, heeft genoeg plas en kaka pampers en is behalve dan bij de refluxklachten een gelukkige kind. Ik herpak me. Voor ik het weet echter, zit je met buikkrampen Sem. Ok, daar gaan we weer! Toch heb ik 100x liever de buikkrampen dan die vuile reflex die je slokdarm verbrand. We masseren je buikje en fietsen met je beentjes in de hoop dat het helpt & bezoeken de osteopaat in de hoop op beterschap (alweer… hopen, herpakken).

De afgelopen maand heb ik enkel gehoopt dat de tijd voorbij vloog, dat elke stap die we gezet hebben, een stap was naar een leven dat terug ‘normaal’ zou worden. De kwaaltjes, je zien afzien waren bijzonder zwaar voor me en dan heb ik het nog niet eens over de aanpassingen die ik persoonlijk moest doen. Nooit gedacht dat ik het zo moeilijk zou hebben met ‘niet werken’ en ‘thuis zitten’. Al mijn dagen zien er hetzelfde uit: voeden, je te slapen krijgen (hopelijk geen reflux-hel of krampjes is het enige wat ik kan denken), voeden, hopen ergens die dag eten klaar te krijgen voor als je papa thuis komt, voeden, slapen. Zowat 100x achter elkaar. Ik voel me in een dictatuur – niet echt de roze mama-wolk dus.

Ik vraag me na een maand van mama-schap echt af waarom niemand die eerlijk tegen we verteld heeft toen ik zwanger was (of liever nog, daarvoor ;-)) maar besef dat het geen nut zou gehad hebben. We hadden je toch gewild. Die heerlijke curieusiteit naar je. Die eerste keer dat ik je vastnam & mocht bewonderen hoe een combinatie van papa en mij eruit zag. Die eerste ochtend dat ik je ‘echt’ rook en we met onze blote lijfjes tegen elkaar lagen. Die momenten draag ik mee lieve Sem. Maand twee gaat vast wel beter, maand drie nog nog beter en voor je het weet ben ik al deze eerste weken ellende vergeten. Toch schrijf ik ze in alle eerlijkheid neer, omdat ik weet dat wij niet de enige zijn die deze hel gezien hebben, omdat ik weet dat er nog mama’s en papa’s gaan kiezen voor deze hel (ze weten het alleen nog niet) en gewoon omdat ik eerlijk wil zijn, tov jouw, mezelf en de hele wereld. Mama zijn is (nog) niet wat ik ervan dacht dat het zou zijn. Toch zijn we hier al… 1 maand ver.

Happy first month my boy.
Hopelijk vond jij het minder een hel dan wij 😉
We doen ons best (echt waar)

Nu stop ik met schrijven, je begint wakker te worden naast me (wat heb je lang geslapen, lang genoeg om eindelijk deze maand-post te schrijven) en lang genoeg om protjes te laten (ik hoor het) – kijk. mama kan er nu al om lachen.

Liefs,
je mama!

Alle beelden werden genomen met D800 + 35mm

Hebe | 11 maanden


De eerste babyshoot van dit jaar was er eentje in Houthalen bij Hebe & haar superlieve ouders. Hebe, ondertussen 11 maand oud, is een prachtig kind, en o-zo rustig en lief. Als elk klein wonder zo is, dan wil ik er nu al 5 bestellen 🙂

Na enkele baby-portretten, hadden we nog de tijd om wat familiefoto’s te maken en ook de hond mocht mee op foto.

Het was fijn om opnieuw een familie te shooten want dat was een tijdje geleden. Cindy (de mama van Hebe) had al bijna een jaar op me gewacht en dat was ontzettend lief van haar, na de shoot hadden we nog even de kansen om te kletsen over grafisch ontwerp (creatieveling) zijn… en over de PHL (waar we allebei op school gezeten hebben). Ik herkende me in haar verhalen. Altijd leuk om mensen te vinden die dezelfde interesses hebben en op dezelfde golflengte zitten!

Cindy, we houden contact (veel succes ondertussen met de 2 leuke! jobs en je lieve Hebe!)

Al mijn liefs,
Melissa

Little {Liene}


Het eerste huwelijk dat ik officieel fotografeerde was het huwelijk van Leen & Johan. Leen was op dat moment zwanger & dus kochten vriendinnen van Leen als huwelijkscadeau een baby-bon bij me. Nu, een half jaar later, is kleine Liene er. Eerder mocht ik al haar geboortekaartjes maken en nu dus ook foto’s maken van dit kleine mooie meisje. Liene heeft de shoot ontzettend goed gedaan, de mama en papa ook! Leen is echt een fantastische mama en Johan een fantastische papa. Toen ik hun voor de eerste keer ontmoette hadden ze mijn hart al gestolen maar om ze nu als gezin te zien, was ik helemaal vertrokken 🙂

Ik hoop dat alles goed zal blijven gaan voor hun in de toekomst.
Het was het eerste koppel dat ik heb mogen vastleggen op foto en dat was toch iets speciaal, om hun nu als gezin te zien groeien, dat doet mijn hart alleen maar heel erg warm worden…

Leen & Johan, ik hoop dat deze foto’s opnieuw een mooie herinnering zijn van jullie!
Geniet ervan en warme knuffels aan mooie Liene.

Melissa

ps. ook veel dank aan de familie van Leen voor al de hulp die dag! Onderaan de reeks nog enkele shots van hun! 😉

Little {Lily Lou}


Dit weekend kreeg ik kleine Lily Lou voor de lens, een mooi meisje van 9 maand oud. Ze heeft de mooiste, grote bruine ogen die ik al gezien heb en had meteen alles in haar vizier, ze is deze grote wereld stilletjes aan het ontdekken, hoe mooi hé?. Ik heb enkele beelden uitgekozen om met jullie te delen, geniet ervan!

Veel liefs,
Melissa













Fedde | Babyshoot


Herinneren jullie je nog het geboortekaartje van Fedde? Na het ontwerpen van dat kaartje vroeg la mama mij ook om een shoot te doen van hun zoon. Graag! Het was een leuke voormiddag, met veel oe’s en oooh’s. We staken hem in de meest schattige outfits (en jawel, Anneleen had een kast vol!). Het mutsje van de eerste foto’s bracht ik zelf mee, een leuk attribuut dat binnenkort in veel varianten ook te koop zal zijn in de webshop! 🙂

De pinda’s (m&m’s) zijn een verwijzing naar haar ‘koosnaampje’ voor Fedde. Anneleen heeft sinds het begin van haar zwangerschap een blog bijgehouden waar ze schreef of haar zwangerschap en kindje (pinda genaamd om het geslacht nog niet vrij te geven).
Toen de shoot voorbij was kreeg ik nog een hele zak mee naar huis (en die hebben gesmaakt hoor Anneleen, heb ze met veel plezier opgegeten ;-))

Na enkele shots van Fedde in zijn kamer, deden we nog wat familieportretjes met de mama & papa van Fedde maar ook met de grootouders en tante (die kwamen toevallig langs maar waren zo fier als een gieter dat ze ook even met ‘de mooiste blauwe ogen van de kempen’ op de foto konden). Wat is hij toch foto-geniek.

Om de shoot af te sluiten nam ik op vraag van Anneleen nog een foto van hun groene krijtmuur in de keuken. Een zinnetje dat me heel erg raakte. De mama van Joel is een tijdje geleden (in dezelfde periode als mijn eigen mama) overleden aan dezelfde rotziekte kanker. Toen ze palliatief was schreef ze dit als boodschap aan hun twee. Nu Joël en Anneleen denken aan verhuizen hebben ze het moeilijk om hun muur achter te laten en ze vroegen mij om dit beeld te vereeuwigen zodat ze het kunnen meenemen naar hun nieuwe woonst. Heel erg mooi en het raakte me. Ik weet zeker dat – moest er een hemel zijn – die twee mama’s van ons trots zouden zijn (en ze zouden kip met appelmoes eten daar om dat te vieren)! Joël en Anneleen, proficiat. Jullie doen mij geloven in de kracht en schoonheid van relatief jonge ouders. Ik wens jullie alle geluk samen, maar ik weet dat jullie dit nu al gevonden hebben in elkaar!

Geniet van de reeks.
Tis een schoontje.

Melissa



















Little {Juliette}


En dan hier het resultaat van de babyshoot. Juliette is echt een prachtig klein meisje en heeft de liefste mama 🙂 (en volgens wat ik allemaal zag, kan de papa gewoon de mooiste deuren ter wereld maken!) Ik weet al van waar mijn deuren zullen komen… 😉 En dan nu rennen, ik ga (eindelijk) nog is ene drinken met de maatjes! tot later dit weekend!












veel liefs,
melissa

{Juliette} Preview


Dit kleine wonder mocht ik vandaag vastleggen op foto. Een wonder mooi meisje. Ze verbleef jammer genoeg een tijdje in het ziekenhuis maar mocht sinds eergisteren eindelijk naar huis, dringend tijd om haar te fotograferen. Het was een leuke namiddag met haar mama (die maar een jaartje ouder is als mij maar volgens mij een prachtige mama zal zijn). We kregen ook nog even de hulp van de zus van mama, een toffe madam!

Een kleine preview van de shoot. Meer later!

Veel liefs
Melissa

ps. tweede deel van Miami volgt ook later deze week!

Maud Sebregts. 05.12.2010


Zondagmiddag kregen we het allerleukste berichtje in tijden, een berichtje waarop we wellicht stiekem zaten te wachten en waar ik sinds zaterdagavond helemaal klaar voor was (ahja! mijn cadeautje was toen net klaar! Eline heeft dat goed getimed ;-))

In de zomer kreeg ik een mailtje van Eline & Stijn met de vraag of ik een zwangerschapsserie met hun wou doen. We spraken af en vonden het leuk om foto’s te maken van de laatste 6 maand van haar zwangerschap, elke twee weken. Zo kreeg ik om de twee weken een mailtje van hun met een nieuw stukje uit hun zwangerschaps’dagboek’. Ik leefde met hun mee, mocht meekijken in hun persoonlijke leven en verhaal. Bij elk stukje tekst zochten we een leuk attribuut of twee en dan elke week op pad, samen foto’s nemen in het begijnhof! Het verbaasde me maar in tegenstelling tot de zwangerschapsserie van Mieke en Jeroen, bleef het deze 6 maanden ELKE week droog (geen regendruppel gezien behalve tijdens de voorlaatste shoot).

Ergens deze maand nemen we nog de laatste gezinsfoto (zoals we bij Mieke en Jeroen deden) & daarna komt de serie online (zonder tekst want die hadden ze liever niet voor iedereen online)

Als snel werden Eline en Stijn meer dan gewone klanten, we kregen de primeur dat ze gingen trouwen (verrassing was me dat voor iedereen hé ;-)) & we zagen elkaar ook al eens op marktjes (één week voor de bevalling namen we nog een foto – moet ik nog online zetten want die is de max) of mailden elkaar gewoon uit nieuwsgierigheid. Het voelt echt goed om die twee ontmoet te hebben en UITERAARD was ik dus blij dat we op kraambezoek mochten.

Hoe kon het ook anders? Mijn fototoestel moest mee… en als echte professional bleef lieve Maud daar liggen – een echte engel – dat is zeker! Die fotogeluidjes is ze misschien al gewend van de voorbije 6 maand, pas maar op Eline en Stijn, voor je het weet heb je een supermodel in huis 😉

Hier een paar foto’s van ons bezoek…





Jan en ik deden dat ook niet slecht hé? 🙂


Eline & Stijn, jammer dat de reeks bijna voorbij is maar ik ben zo blij dat jullie Maud eindelijk in jullie armen hebben.
Ik ben zo zeker dat jullie prachtige ouders zullen zijn! Geniet ervan.

Veel liefs,
Melissa