Loslaten.

Loslaten dat jij niet meer in mijn veilige buikje zit (want dat besef is er nu pas).
Loslaten dat je pijn hebt door die verdomde reflux en darmkrampjes (maar ik doe er alles aan om je te helpen)
Loslaten dat ik niet elke nacht evenveel slaap (halleluja voor instagram en online shoppen snachts)
Loslaten dat ik geen perfecte moeder ben, dat perfectie niet bestaat (maar ik ga toch mijn best doen)
Loslaten dat ik niet van in begin een roze wolk voelde (en die misschien niet eens bestaat, moeders die anders beweren – zwijgen of ik trek uw haren uit)
Loslaten dat die moeders waarover ik hierboven schrijf het toch makkelijker hebben (ik zit nu eenmaal met een huilbaby en moet daarover niet klagen, ik had zelf een perfecte zwangerschap en bevalling, wellicht trekken andere moeders met een minder goede ervaring op dat vlak daardoor net mijn haren virtueel uit)
Loslaten dat de borstvoeding misschien niet perfect gegaan is (maar ik nu ondanks dat na 2 maand toch nog steeds BV geef!)
Loslaten dat ik gewoon moet stil zitten (wat kan ik dat slecht lieve Sem) en dat ik ook moet stil staan (want je bent al 2 maand en de tijd vliegt!)

Twee maand oud. Het is een cliché maar wat is ie waar. Je bent al twee maand oud. Langs de ene kant willen we je zo snel mogelijk zien groeien (want wat is deze eerste periode zwaar voor ons) maar langs de andere kant wil ik je voor eeuwig op dit poppetjes kleine formaat houden zodat ik je warme lijfje tegen dat van mij kan leggen en je dan als een engeltje (soms toch) in slaap valt en ik je adem tegen die van mij voel, onze buiken synchroon en onze hartjes vol. Papa vind dat ook geweldig denk ik. Hij kan niet wachten om je te knuffelen als hij thuis komt. Ik vind dat enerzijds geweldig om te zien, anderzijds heb ik hem af en toe gehaat omdat hij gewoon weg kan van dit huil-huis waarin wij wonen sinds jij er bent & dus even kan ontsnappen.

Een huil-huis dus. Vorige maand deed ik het al in geuren en kleuren uit de doeken en deze maand ging onze zoektocht naar verlichting voor je reflux verder. Uitgebreid ga ik er niet over schrijven maar we probeerden alles uit (osteopaat, homeopaat, reguliere geneesmiddelen, massage, … enfin alles) en alle beetjes deden iets (niet genoeg om je gelukkig te maken maar hopelijk was het toch dragelijk voor je). 

Het eerste lichtpuntje kwam er rond 6 weken toen de borstvoeding van de ene dag op de andere makkelijker werd. Tijdens onze zoektocht naar verlichting voor je reflux kreeg ik van iemand de tip om echt niet meer zo lang te voeden (op dat moment kon je nog altijd 45min aan de borst hangen zonder teken te geven dat je ‘genoeg’ had). Ik was op dat punt totaal op… had alles gedaan wat ik tijdens de bv-cursus geleerd had: gewoon op vraag, je kind weet wanneer het honger heeft en wanneer hij genoeg heeft. Borstvoeding is ook troost. Dus ik bleef vechten, doorbijten (de pijn en het emotionele) voor hem. Ik was OP. Figuurlijk en letterlijk.

Toen ik de tip kreeg om slechts 20 minuten de borst te geven (altijd beide zodat je zeker genoeg had) en dat een baby op 7 min een borst kan leegdrinken als hij wil… besloot ik het te proberen. Volgens haar zouden je refluxklachten er mede komen omdat je bleef drinken aan de borst uit troost en door zoveel (extra) melk binnen te krijgen & de maag de hele tijd te doen werken maakte ik eigenlijk enkel het probleem (reflux) groter en waren we in een vicieuze cirkel beland. Die woorden moest ik niet lang laten binnen sijpelen. Het was dat of opgeven. Ik kon niet meer. Bijna 6 weken lang was ik al 24/24 bezig geweest met voeden. Mijn borsten deden pijn, ik was emotioneel een vot en huilde veel. Troost zou je krijgen aan het tutje (dat je toen al kreeg af en toe) en eten aan mijn borst. Na de voeding mocht je nog bij me blijven liggen (lekker warm en vertrouwd) maar troost, nee dat was nu echt voor het tutje want van mama bleef anders niet veel meer over behalve een emotioneel wrak dat op breken stond. Opgeven wou ik niet, dan was het maar op deze manier!

Wonder boven wonder, het werkte. Ik had me verwacht aan veel gehuil en protest maar nee. Het werkte verdomd goed. Na 20 a 25 minuten haalde ik je af, af en toe met wat geknor maar dat loste we op door je tutje even nat te maken (met water, gaviscon of borstmelk) en die te geven. Zo simpel was het dus. Mijn borsten werden terug een beetje mijn eigendom en ik had voor het eerst geen (of weinig) pijn meer bij het voeden. Zaligheid. De zoektocht bracht ons op een mooier pad en we konden eindelijk werken aan die verdomd belangrijke band die ik tot dat moment echt nog altijd niet voelde. De pijn van de borstvoeding stond tot dan voorop en genieten deed ik niet.

Je begon ook een beetje langer te slapen (op je hoogtepunt zelfs 6u achter elkaar!) en daar zijn we heel erg dankbaar voor. We proberen je een soort van ritme te geven door je ’s morgens altijd in je stoeltje te zetten, overdag met je rond te wandelen, je in de wipper te zetten of in je mandje te leggen. ‘S avonds houden we je zoveel mogelijk wakker zodat je ’s nachts goed slaapt. Meestal lukt dat vrij aardig en heb je ’s nachts nog 2 voedingen nodig.

Rond 7 weken echter begon je te protesteren. Veel gehuil, ontroostbaar, buikkrampen. Mijn hopeloos gevoel kwam terug. Ondanks je eerste lachjes rond deze periode voelde ik mij terug verloren en totaal niet ‘verliefd’ op het kleine hummeltje dat je was. Na 4 dagen geen stoelgang werd ik erop gewezen dat er zoiets bestaat als suppo’s die je stoelgang op gang brengen. Mama was duidelijk niet voorbereid op mama zijn. De bevalling… ja daar had ik ALLES over gelezen maar wat erna kwam… daar had ik duidelijk niet bij stil gestaan. Op naar de apotheek voor die geweldige suppo’s en jawel… Nog nooit ben ik zo blij geweest met kaka-orkanen als toen (jij duidelijk ook). Weer iets bijgeleerd, weer een overwinning en je nam het mij in dank af want de volgende dag kreeg ik enkel glimlachjes aan tafel en hebben we één van die weinige zalige dagen gehad waarbij alles goed ging. Jij gelukkig, hier en daar een lach. Enkel wenen als je honger hebt en daarna in slaap vallen tegen mijn borstkas (zodat je lekker recht blijft en de reflux ten onder). Heerlijk.

Rond diezelfde periode kan ik ook eindelijk rust vinden in mijn hoofd. Ik heb de aller aller grootste moeite met het loslaten van mijn job. Niet werken, niets (of niet veel) kunnen doen in het huishouden, niet buitenshuis komen (ahnee, wie durft dat met een huilbaby zoals jij ;-)). Het is echt NIETS voor mij en ik voel me gevangen. Het moederschap is een straf. Zo ervaar ik het al enkele weken. Ik zit opgesloten met een altijd huilend klein aapje dat ik niet getroost krijg en mijn leven zal nooit nog goed komen. Dat is het gevoel dat me nu al een maand lang bekruipt maar ik besluit me neer te leggen bij de situatie. Mijn werk nog even opzij te zetten en het te bezien als een plus, een bonus, als ik er toch even mee kan bezig zijn. Het is geen ‘werkpunt’ meer in mijn agenda maar een extra, een dessert op een mooie dag wanneer jij gelukkig bent.

Ik besef dat bezig zijn met jouw gelukkig maken nu het mooiste en beste doel is dat ik kan hebben. Het maakt mijn leven makkelijker en mooier en ik besef het is voor jouw ook niet makkelijk, dat nieuwe leven buiten mijn buik… Je moet voor het eerst kleren aan (dat vind je niet altijd even tof zo merken we), je darmen en maag gaan alle kanten op en je voelt voor het eerst honger en pijn (jammer genoeg nogal veel van dat laatste maar we doen ons best lieverd, echt – we doen zo ons best), je ziet dingen voor je ogen bewegen waarvan je niet eens weet of het je mama, papa of je eigen handen zijn (wat gek dat je dat onderscheid nog niet maakt).

Ik besef dat ik behalve gevangen ook gevangen zit met een klein lief opa’tje (ja we vinden echt dat je op een opaatje lijkt, al van in begin maar nu helemaal nu je haar bovenaan wat uitgevallen is) dat nog maar pas op de wereld is. Helemaal hulpeloos – misschien bang – af en toe in elk geval vrolijk als ik je lachjes zie wanneer ik tegen je praat – maar vooral nog helemaal aan het gewoon raken aan deze rare planeet met sprekende gezichten, woeste stofzuigers & auto’s (waarvan je in slaap valt), rare rommelende darmen die je wakker houden (en ons ook) dus wat moet ik klagen? Ik zal maar zorgen dat die aanpassing wat makkelijker voor je wordt en ondertussen zet ik mij tussen de borstvoedingsmomenten in de zetel met een goed boek. Iets waarvoor ik altijd al de tijd wou en nu eindelijk heb.

Ik probeer te genieten aapje.

Niet mezelf teveel te verliezen.

Hopelijk lukt het ons.

Mijn kleine Yin, ik voel me steeds een beetje meer jouw Yang.

Mama

PS. we hebben voor het eerst kerst & nieuwjaar gevierd met jou erbij. kijk maar!

SHOP THE POST