Een paar dagen geleden maakte ik nog een blogberichtje over deze film & hier zijn we alweer met een nieuwe. Ik vind films kijken echt de ultieme ontspanning, al is het thuis in de zetel met Jan en Bruno naast mij of is het in de cinema met een goei pak chips. Wel het maakt me niet echt uit. Films kijken is elke keer weer een beetje wegdromen.
Vorige week ging ik samen met Jan naar ‘Adem’ kijken. Waarschijnlijk hebben al men Belgische lezeressen de filmtrailer al wel eens bekeken. De film ‘Adem’ gaat over muco-patiënten die strijden om in leven te blijven, mensen die leren omgaan met een terminale ziekte, over hoop en wanhoop, gelukkig zijn en tegelijk ook zo ongelukkig.
Ik herkende de wanhoop in de film. Door een terminaal zieke mama te moeten verliezen aan kanker heb ik denk ik bij al de gevoelens stil gestaan die ook in de film komen. Essentiële vragen waar pakweg de helft van de bevolking niet (elke dag) bij stilstaat. De film heeft me aangegrepen, niet omdat de film mij echt choqueerde -daarvoor heb ik zelf genoeg gezien-, wel omdat het verdriet dat ik twee jaar geleden zelf meemaakte en zo herkenbaar was.
Ik herkende de angst en toch ook de ‘mooie’ momenten.
Voor mij viel het dan ook op dat de regisseur zelf ook een muco-patiënt is. Dit omdat de gevoelens die in de film zaten zeer ‘echt’ waren & niet zoals je bijvoorbeeld ziet bij een terminale patiënte in één of andere serie op tv. Het gevoel dat hij een ECHTE film wou maken, vond ik heel goed en ook zeer geslaagd.
Alhoewel ik niet zo van open eindes hou, was dit een heel mooi einde dat ook paste bij de film. Het einde gaf voor mij weer waar het om ging in de film: niet nu sterven of later, niet nu blij of angstig zijn, door de film gewoon even denken en stilstaan bij het geluk van ‘gezond’ zijn – het geluk van te leven.
Sinds de dood van men eigen mama probeer ik dat elke dag te doen. Gelukkig zijn met iets wat er in die dag gebeurt, iets waar ik van hou, waarvan ik kan genieten. Gisteren nog zat ik zelf in het ziekenhuis in Leuven en terwijl ik zat te wachten om een jaarlijks onderzoek te laten doen bij de gynaecoloog (laat ik elk jaar doen omwille van de eierstokkanker van men mama), hoorde ik een gyna zeggen tegen een dame ‘kom maar mee en neem uw man ook maar mee… ik heb je laten terugkomen omdat er een afwijking was…’ en de stem verdween langzaam toen ze de deur sloot. En dan weet je het wel. Elke dag nog maken mensen zulke dingen mee en ik blijf het verschrikkelijk vinden.
Prachtige film. Alhoewel ik niet snel huil bij een film, heb ik hier serieus moeten snotteren op het einde (gelukkig bleef het lang genoeg donker in de zaal & waren ze erop voorzien dat zowat heel de zaal hun zakdoek moest bovenhalen) 😉
Een echte aanrader. En van Belgische bodem 🙂 dat kan dus niet beter.
Hier een trailer voor wie hem nog niet gezien heeft.
http://www.youtube.com/watch?v=3gk38wlVxnw
Liefs,
Melissa
ps. ik vind het prachtig dat zulke films bestaan want soms mag je niet vergeten dat alhoewel jij nu achter je laptop zit, er waarschijnlijk duizenden andere ziek zijn, in het ziekenhuis liggen (als ze die luxe al hebben) en elke dag strijden om nog even in leven te blijven.