Liefste Sem,
Hier zit ik weer, klaar om je een briefje te schrijven. Trots dat ik het kan volhouden (tijd maken, niet eenvoudig als ik de huidige trend mag geloven maar wees gerust, bij elke trend komt een tegenbeweging en dus hou ik mij klaar voor de generatie lui die eraan komt. Ik neem alvast een abonnement).
Ik start deze maand met mij te verontschuldigen over alle zwartgallige en negatieve dagboeken die je over je kreeg de afgelopen maanden. Met schaamrood op de wangen lees ik ze nu af en toe nog eens en dan ben ik veelal blij dat deze weken achter me liggen (of toch ongeveer, zo lees je in dit dagboek alweer) maar toch ben ik ergens ook blij dat ik ze neergeschreven heb… voor mezelf, voor alle andere mama’s die er op deze mooie planeet niet altijd mooie kraamweken hebben opzitten of gewoon voor jou. Het is gek te bedenken dat jij binnen 15 jaar niets meer zal herinneren van hoe ik ’s nachts wel eens grommend of huilend (papa gaat dit beamen, geen geduld heb ik) naast je bed stond (geen paniek, ik pak je terug binnen 15 jaar, don’t you worry), vloekend dat je weer eens wakker was. Of hoe je voor het eerst in een zwembadje zat op mama’s en papa’s verjaardagsfeestje een week geleden of hoe ik je kan overladen met kussen in je nek en hoe je dan ontzettend moet lachen (hopelijk doe je dat binnen 15 jaar nog steeds? ik betwijfel het dus geef er je nu genoeg voor de komende 15 jaar als dat goed is). Ik zie je groeien lieve kleine (steeds groter wordende) Sem en ik kan niet anders dan elk moment vast willen houden. Je armpjes en beentjes zijn kleine worstjes geworden waarin ik het liefst van al wil bijten, je haartjes beginnen (eindelijk!) te groeien en dus kan ik ze aaien en je oogjes… ja wat moet ik daar over zeggen, ik verdrink in je blauwe kijkers.
Een half jaar al sinds je geboren bent. Het is onwezenlijk. Langs de ene kant lijkt het gisteren maar anderzijds lijkt het alsof je er altijd was. Ik voel steken in men hart wanneer je weer iets nieuw kan en dus niet meer klein bent maar tegelijk loopt mijn hart over van vreugde omdat je toch echt wel een flinke, knappe en enthousiaste baby bent die weer iets nieuw geleerd heeft. En wat een vaart neemt dat zeg… Baby’s leren zoveel. Ik kan het amper volgen kleine man.
Je favoriete bezigheden op dit moment? Ik denk dat spetteren met je beentjes in bad toch wel je topfavoriet is. Af en toe afgewisseld met plassen op papa of mama net voor je in bad moet (goed zo,spaar ons in bad of erna ;-)). Vervolgens staat opstaan (en dat liefst zo snel mogelijk – rustig tijd om wakker te worden doe jij liever niet aan mee) toch ook wel in je top drie denk ik. Papa en ik houden het liever rustig in de ochtend dus proberen we het wat dragelijk te maken door je mee in bed te nemen voor we ook echt opstaan maar meestal ben je dan al zo actief en heb je een smile tot achter je oren dat we er toch snel aan moeten geloven. Papa is meestal de gelukkige om je mee naar beneden te nemen want toegegeven, een ochtendmens gaat mama geloof ik nooit worden. Eeuwige dank en een groot applaus graag voor papa!
Die samenwerking tussen mama en papa trouwens is er nog steeds. We waren wat uit ons lood geslagen na je geboorte en toegegeven er is een beetje een rouwperiode geweest ook want ineens had ik het gevoel dat een deel van mijn relatie met je papa voorgoed voorbij was. Dat is ook zo. Lekker lang knus in bed liggen, ’s avonds uren babbelen bij een glas wijn of dineren tot laat in de nacht en samen filmpjes kijken en luide muziek draaien. Het is allemaal een beetje uit onze handen geglipt en misschien vond ik dat nog wel het allermoeilijkste aan mama worden. Ik heb een deel van mijn relatie met je papa moeten achterlaten (ja dat komt vast wel terug en tot dan leg ik dat deeltje mooi ingepakt naast me weg maar o wat heb ik het moeilijk gehad met dat inpakken en loslaten lieve Sem).
Papa en ik hebben trouwens stiekem nog eens mogen glunderen naar dat ingepakt stukje van onszelf want we zijn voor het eerst samen weer op pad gegaan voor ons werk. We bezochten het fantastische Santorini (dat we al kenden van onze eerste vakantie samen, een heel aantal jaren geleden). Ditmaal werden we verwacht als fotografe en videografe voor dit fantastisch huwelijk en oh wat was het fijn om dit samen te doen. Nog eens gewoon lekker met twee. Heerlijk was dat! Je meter en je oma hebben het hier thuis van ons over genomen en vonden het toch ook wel zwaar met je ’s nachts. Ik was (stiekem) toch ook wel blij dat te horen want iedereen die je overdag kent of ziet vind je de grootste schat op aarde (dat is ook zo, je lacht de HELE tijd en pakt echt iedereen in van de eerste seconde dat ze je zien). Het zijn echter de nachten die het nog steeds heel moeilijk maken. Dat bevestigd krijgen na enkele nachten opvang was goed (we zijn niet gek, het is echt wel zwaar, we doen alles wat we kunnen, don’t worry, het is oké om te klagen).
De nachten dus, die gaan nog steeds niet goed. Eerder slechter dan slecht. Er zijn de afgelopen weken veel nachten geweest waar we elk uur minstens 1 keer aan je bed stonden om je een tutje te geven, je te troosten of je een flesje te geven. Niet zo zeer omdat je niet kan zonder flesje, wel omdat je al 2 maanden chronisch aan het hoesten bent. De ene virale infectie na de andere heb je (yay voor crèche) maar dat komt voornamelijk door die verdomde reflux. Nu je groenten en fruit eet dachten we dat die wel eindelijk zou verdwijnen maar nee. Om het met de woorden van de arts te zeggen: ‘je hebt reflux in alle soorten en maten en Sem heeft jammer genoeg de zware vorm gekregen’. En toen vervolgde de arts met: “we hopen vanaf 8 maanden beterschap te zien nu we de medicatie verhogen maar hou je maar klaar voor 6 weken gehoest nu zijn slokdarm verbrand is.” En daar gingen we dan. Al zo dood en met een slaaptekort om U tegen te zeggen stonden we terug thuis met het nieuws dat het enkel nog erger zou zijn de komende 6 weken. Halleluja.
En dat is het dus ook geworden. Om de 30 minuten wakker worden van je eigen gehoest, het is vast niet fijn kleine Sem. Wij vinden dat ook balen. Toch kan ik weer het licht zien en denken: het geeft niet. Ons kind is verder wel gezond, mooi, lief, vertederend en er zijn zoveel ergere dingen op de wereld. Toegegeven, mijn job combineren met onze niet bestaande nachtrust is niet altijd eenvoudig maar gelukkig heb ik een fantastische familie die helpt, een geweldige man die 100 keer meer geduld heeft dan ik tijdens nachtelijke uurtjes en is het allemaal nog niet zo erg als je weer ‘helder’ kan denken na een werktrip met hotel en inhaalslaap. Ooit komt het vast goed met ons en vinden we een fijn ritme.
Ik ben verdomd blij met je lieve Sem.
Crèche-snotjes, nachtelijke brulpartijen, pipi-voor badjestijd inclusief.
Kom hier kleine hartendief, dat we nog even kussen (en daar om lachen) omdat het gewoon nu nog kan.
Kom hier dat ik je in de armen van papa duw als ik het even weer niet meer zie zitten.
Kom hier dat we nog veel maanden samen mogen leren en ontdekken.
Kom hier want wij zijn fantastisch samen.
Ik wil ons drie, ons gezinnetje, voor geen geld van de wereld meer missen.
Dikke kussen, mama
PS. Wanneer je 7 maand werd ging jij ook voor het eerst op reis! Samen naar Italië, wat was dat heerlijk! Snel een verslag!
Alle foto’s werd genomen met deze leuke camera!
SHOP THE POST
Beste Melissa,
Mijn schoonzus gaf me de tip om je blog even te lezen omdat wij momenteel een soortgelijke situatie meemaken met onze zoon. Hij is nu 7 maanden oud, is de meest happy baby die ik ken… althans overdag. Ondertussen duurt het al 4 maanden dat hij zeer slecht slaapt. In het begin werd hij gemiddeld 10 keer per nacht wakker. Na de start met vaste voeding halveerde dit, maar toen vroeg hij opnieuw een flesje ’s nachts. We gingen naar de kinderarts, die eigenlijk niets voor ons deed… en uiteindelijk kwamen we via de osteopaat bij een homeopatische kinderarts terecht. Zij stelde de diagnose koemelkeiwitallergie, samen met nog enkele andere intoleranties. De zoektocht naar andere melk begon (ik gaf 6 weken borstvoeding maar moest opgeven omdat hij steeds moest overgeven en ik overschakelde naar zwaardere melk). Elke melk (lees vooral ‘dure melk’) die we probeerden, zorgde voor geen enkele verbetering. Omdat ik het meer dan beu was, en ik begon te twijfelen aan de diagnose, zochten we een andere arts op. Deze man was de eerste die ons zei dat Wolf een verbrande slokdarm kon hebben door de verborgen reflux. Van allergie zou helemaal geen sprake zijn. Ondertussen zijn we gestart met medicatie ‘omenaprozole’, en 2 soorten homeopatische druppels die de extreme hoest moeten verzachten. Die hoest is vreselijk om aan te horen en zorgt er bovendien vaak voor dat hij opnieuw moet overgeven, een vicieuze cirkel hé… hij ligt geheld in bed en krijgt nu AR melk. Om een heel lang verhaal kort te maken, kun je ons nog extra tips geven die geholpen hebben bij Sem in deze situatie? Alle hulp is welkom. Onlangs stond in de krant dat nieuwe ouders gemiddeld 24 dagen minder slaap hebben het eerste jaar, maar wij zitten al fel boven dat gemiddelde hoor. Je blog heeft er alvast voor gezorgd dat we ons niet alleen voelen in deze situatie. Bedankt hiervoor. Groetjes.