Brieven aan Sem | 1 maand


Liefste Sem,

Je bent 1 maand oud. Deze eerste maand met jou samen was één van de moeilijkste en emotioneelste uit ons leven. Wat had ik het moederschap onderschat. Je hoort het wel vaker: “geniet maar nu het nog kan”. Ik vond het dikke bullshit. Zo een klein wezentje zien geboren worden & grootbrengen is toch het mooiste wat er is? Boy, was I wrong.


Begrijp me niet verkeerd, mama ziet je doodgraag maar wat is het dodelijk vermoeiend, emotioneel, pijnlijk en nieuw.

De eerste twee weken stonden in het teken van een overwinningsgevoel. Ik was bevallen – op eigen kracht – van een klein lief wezentje. Geen epidurale, geen medicatie, zelfs geen centimeters checken. Enkel de natuur (en twee geweldige vroedvrouwen en de beste papa ooit uiteraard). Ik voelde me fantastisch na die thuisbevalling. Geen scheur, geen echte verwikkelingen… Ik kon vanaf dag 1 genieten. Ik schrok ervan hoe snel ik herstelde en hoe weinig kwaaltjes ik had. Wakker worden met de geur van je fantastische lijfje tegen mij. Fantastisch. Zelfs babyblues had ik eigenlijk niet. Alles was mooi en overweldigend (ook wel emotioneel) maar zeker niet triest. Enkel de borstvoeding vond ik zwaar.

Maar na de euforie en trotsheid, kwam dan toch het diepere gat en de zwarte (alé toch zeker geen roze) wolken. Ik vond de borstvoeding in begin zeer pijnlijk, zwaar zowel emotioneel als fysiek. Het gevoel dat ik er ALTIJD moest zijn als jij honger had, troost zocht. Ik vond dat moeilijk (of alé vind, nu nog steeds). Ik kon dat mentaal echt moeilijk dragen en huilde telkens ik je moest voeden. Ik zag het niet meer zitten. Die borstvoeding die zo mooi (toch intensief) werd voorgesteld op de cursus en in alle boeken die ik had gelezen, werd echt een drama voor mij mentaal. Wat hebben ze mij voorgelogen dacht ik. Dit is helemaal niet genieten. Bij elke kik dat je gaf dacht ik dat je weer honger had en ik weer voor je moest klaarstaan. Ik kon het mentaal niet meer dragen & na twee weken besloot ik (samen met een verstopte melkklier) dat het tijd was voor een kolf.

Vanaf dat moment geef ik je 2, soms 3 flesjes gekolfde melk per dag. Wat een verademing. Niet meer moeten maar mogen. Terug een klein beetje genot af en toe. Ik had het gevoel dat ik een belangrijke stap gezet had naar eigen geluk maar voelde me tegelijk wel wat schuldig dat ik het niet kon, dat live BV. Ik stopte het schuldgevoel weg met complimenten aan mezelf “ik deed het toch maar, borstvoeding!” – ik zag andere mama’s opgeven na 2, 3 weken en begreep hen. Ik mocht best trots zijn dat ik uit bestwil voor mijn zoontje toch aan het doorzetten was (al was het dan met af en toe een flesje ertussendoor). Ik was/ben echt overtuigd van de voordelen van borstvoeding (daarover binnenkort meer in een andere blogpost) & er was geen optie tot opgeven, dit was het best voor je & dat was dan ook wat ik je zou geven.

Toen kwam er op week drie echter het volgende overweldigende… Ik zag je met je hoofdje slaan, je tong uitsteken, melk teruggeven en krijsen (van dat gekrijs dat door merg & been gaat en waar men ook wel eens de woorden ‘een varken dat ze aan het slachten zijn’ voor gebruiken) – ik wist het niet meer. Zou het dit nu zijn? Vanaf nu enkel nog van de ene miserie in de andere? Ik begon het mamaschap heel zwart te zien. Hier had ik niet aan gedacht… Dit was niet wat ik wou voor de rest van mijn leven (want zo leek het… dit zou echt NOOIT meer overgaan, jij zou voor eeuwig klein blijven en je zou ook voor de rest van je leven schreeuwen als een varken dat dood ging) – het leken vicieuze cirkels. Je wou eten om de pijn te stillen maar na elke borstvoedingssessie (die nu iets beter begonnen lukken maar toch nog steeds dodelijk vermoeiend waren) begon dan weer het geween. Reflux noemt het beest. Ik noem het de hel.

Op een avond (net ook weekend natuurlijk) sta ik (nog steeds in pyjama) in de keuken en laat mijn tranen lopen (ze barsten uit mijn hoofd is het juiste woord) en breng het nog net op om te zeggen ‘ik kan echt niet meer, wat moet ik doen, ik kan niet meer’. Jan en ik besluiten om naar spoed te rijden (als ik één tip mag geven aan kersverse mama’s en papa’s die deze blogpost lezen op een nacht in de hel – maak dezelfde fout niet, begeef u naar een huisartenswachtpost. Nogmaals; huisartsenwachtpost… niet spoed ;-)). Sem (en wij dus ook) zijn op dat moment al bijna 2 dagen wakker (met minuten-slaapjes tussendoor) & rijden naar Spoed. Ik lijkbleek, met een huilgezicht, Sem diep in slaap door de wonderlijke combo van twee dagen geen slapen, een maxi-cosie en met de auto rijden. Op Spoed aangekomen durf ik niet meer binnengaan. Wat gaan die dokters wel niet denken, ze gaan mij zien binnenkomen en vast denken dat ik moet opgenomen worden, niet Sem. Gaan ze denken dat ik het niet aankan en word ik zo een mama waarover mijn zus altijd verteld (ze werkt op pediatrie en ziet en verteld veel)? Ochja, dat klopt (ik kan het niet meer aan) dus laat ons maar binnen gaan, terug naar huis is geen optie… Ik moet die reflux (of mijn varken) de kop indrukken.

Aangekomen in de ziekenhuiskamer van Spoed komt er een oudere dokter (met vieze brilglazen, dat herinner ik mij nog door mijn rood doorlopen ogen) binnen die mij raar aankijkt als ik Sem borstvoeding aan het geven ben en vraagt wat in godsnaam het probleem kan zijn. Mijn kind zwijgt en bovendien hangt hij aan de borst, alles prima toch? Ik brabbel dat hij naar alle waarschijnlijkheid reflux heeft en we geen uitweg meer zien. Dit kind heeft medicatie nodig… ‘we weten dat spoed niet hiervoor dient maar we zien echt geen uitweg meer meneer’. De spoedarts laat ons achter en zegt dat ons kind er prima uitziet, hij gaat eerst eten want onze zoon is dat ook aan het doen- zegt hij nog op arrogante toon (alsof ik een misdaad bega door mijn kind te voeden). Ik zeg hem dat dat prima is, dat we alle tijd hebben (vanbinnen wil ik hem mee de hel insleuren). De rest van ons bezoek aan spoed bespaar ik u. Het komt er op neer dat we na aandringen toch een pediater zien (al iets vriendelijker dan de spoedarts) en die bevestigd dat het wel eens reflux kan zijn. We krijgen Zantac mee & moeten enkele dagen erna terugkomen voor controle. Medicatie… iets wat ik no way aan mijn kleine baby zou geven (dacht ik op voorhand). Nog nooit heb ik zo snel een spuitje medicatie gegeven. Hup, weg met die reflex hel dacht ik enkel nog.

De medicatie begint pas na enkele dagen wat te werken. Fjieuw. Weer een opstakel overwonnen. De controle bij de pediater echter is weer geen opsteker voor me. Ze vragen zich luidop af of mijn kind niet weent uit honger (ze moesten me bezig zien, hele dag voor de tv, al voedend) & of ik niet beter overstap op kunstvoeding. Ik voel me verslagen, antwoord niet eens meer en ga tranen verbijtend naar huis met je. Ik heb echt geen weken afgezien bij elke voeding om nu te stoppen met borstvoeding. Welke kinderarts gaat nu ook flesjesvoeding verdedigen als er zoiets perfect als moedermelk bestaat, denk ik nog. Ik laat hun advies achter me, ga naar huis en doe mijn beklag bij kraamzorg die mij bevestigen dat ik beter een arts zoek die goed bij mij past en ik die lompaard best mag negeren. Mijn kind komt aan, heeft genoeg plas en kaka pampers en is behalve dan bij de refluxklachten een gelukkige kind. Ik herpak me. Voor ik het weet echter, zit je met buikkrampen Sem. Ok, daar gaan we weer! Toch heb ik 100x liever de buikkrampen dan die vuile reflex die je slokdarm verbrand. We masseren je buikje en fietsen met je beentjes in de hoop dat het helpt & bezoeken de osteopaat in de hoop op beterschap (alweer… hopen, herpakken).

De afgelopen maand heb ik enkel gehoopt dat de tijd voorbij vloog, dat elke stap die we gezet hebben, een stap was naar een leven dat terug ‘normaal’ zou worden. De kwaaltjes, je zien afzien waren bijzonder zwaar voor me en dan heb ik het nog niet eens over de aanpassingen die ik persoonlijk moest doen. Nooit gedacht dat ik het zo moeilijk zou hebben met ‘niet werken’ en ‘thuis zitten’. Al mijn dagen zien er hetzelfde uit: voeden, je te slapen krijgen (hopelijk geen reflux-hel of krampjes is het enige wat ik kan denken), voeden, hopen ergens die dag eten klaar te krijgen voor als je papa thuis komt, voeden, slapen. Zowat 100x achter elkaar. Ik voel me in een dictatuur – niet echt de roze mama-wolk dus.

Ik vraag me na een maand van mama-schap echt af waarom niemand die eerlijk tegen we verteld heeft toen ik zwanger was (of liever nog, daarvoor ;-)) maar besef dat het geen nut zou gehad hebben. We hadden je toch gewild. Die heerlijke curieusiteit naar je. Die eerste keer dat ik je vastnam & mocht bewonderen hoe een combinatie van papa en mij eruit zag. Die eerste ochtend dat ik je ‘echt’ rook en we met onze blote lijfjes tegen elkaar lagen. Die momenten draag ik mee lieve Sem. Maand twee gaat vast wel beter, maand drie nog nog beter en voor je het weet ben ik al deze eerste weken ellende vergeten. Toch schrijf ik ze in alle eerlijkheid neer, omdat ik weet dat wij niet de enige zijn die deze hel gezien hebben, omdat ik weet dat er nog mama’s en papa’s gaan kiezen voor deze hel (ze weten het alleen nog niet) en gewoon omdat ik eerlijk wil zijn, tov jouw, mezelf en de hele wereld. Mama zijn is (nog) niet wat ik ervan dacht dat het zou zijn. Toch zijn we hier al… 1 maand ver.

Happy first month my boy.
Hopelijk vond jij het minder een hel dan wij 😉
We doen ons best (echt waar)

Nu stop ik met schrijven, je begint wakker te worden naast me (wat heb je lang geslapen, lang genoeg om eindelijk deze maand-post te schrijven) en lang genoeg om protjes te laten (ik hoor het) – kijk. mama kan er nu al om lachen.

Liefs,
je mama!

Alle beelden werden genomen met D800 + 35mm

WEEK 20 + 21


De video toont misschien enige verwarring maar jawel: “Je bent een jongen!” Wat was dat schrikken voor mama… Ik heb echt moeten wennen aan het idee. Als je een meisje was hadden we al een naam en een heleboel ideetjes voor je geboortekaartje maar voor een jongen vinden we het een pak moeilijker. Onze afspraak met de gynaecoloog was weer enorm uitgelopen – ongeduldig dat we waren! Het mooiste nieuws is natuurlijk dat je helemaal gezond bleek op de echo! Toch elke keer weer een opluchting. Volgens de gynaecoloog had je een wipneusje (had papa als baby ook?) en bleek je al heel fotogeniek (uiteraard ;-)). Nu tijd voor mama om te wennen aan het idee dat ze een zoon zal hebben (dat had ze nooit gedacht of ingebeeld). Geef me nog eventjes tijd, komt vast goed!

PS. Papa heeft je op 20 weken voor het eerst kunnen voelen en ook ik voel voor het eerst echte shoppen in mijn buik…

Deze video werd genomen met D800 + 35mm

WEEK 19


Liefste jongen,

Deze week shooten we een huwelijk in Italië. We genieten van de zon en ik ga voor het eerst met je zwemmen (ik barst bijna uit mijn oude bikini en heb geen tijd gehad om een nieuwe te kopen maar dat is bijzaak, het kan me niet schelen dat mensen kijken, ik ben veel te trots op je ;-)) Tussen het werken door geniet ik van de tijd samen met je papa. Alhoewel veel mensen denken dat onze job een droomjob is (we komen soms op prachtige plekken) is het toch ook altijd wel wat stressen. Vliegtuig halen, niets vergeten, hopen dat baggage niet verloren gaat, problemen met huurauto’s (ja, je hebt het vast wel al gehoord, papa en ik maken ALTIJD ruzie in (huur)auto’s), onszelf blijven vernieuwen en hopen dat mensen ons werk blijven leuk vinden en we boekingen hebben. Voorlopig is dat nooit echt een probleem geweest maar het maalt toch door je hoofd en het maakt een mens onzeker. Ik geniet ervan dat papa naast mijn zijde staat al heeft hij het moeilijk met al die onzekerheid en twijfelen we vaak aan hoe onze carrière zal evolueren met een kindje erbij. Het maakt mij zo triest & blij tegelijk. Ik wil er voor je zijn (emotioneel, fysiek maar ook financieel) de komende tijd maar wil me ook niet in het moederschap verliezen (op sommige dagen wil ik alleen nog dat, op andere dagen vind ik mijn job zo erg belangrijk en leuk dat ik alleen nog dag in/dag uit dat zou willen doen). Ik denk dat balans vinden voor mij moeilijk zal zijn (dat is het altijd al geweest).

Als ik enkele dagen geniet van vakantie is dat zo een fantastische oplader voor mij maar tegelijk mis ik mijn job, zit ik tot over mijn oren in het werk mis ik tijd met je papa & vrienden en vraag ik mij af of deze drukke job waar ik elke minuut van de dag aan denk wel echt iets voor mij is. Ah, die twijfels. Ik hoor het van veel creatievelingen/gepassioneerde mensen dus ik denk dat het normaal is, toch vind ik het niet gezond om telkens in die tweestrijd te leven en hoop ik dat dit iets is waar ik in de toekomst meer rust in kan vinden. Weet je, we hebben lang over je gefantaseerd, familie en vrienden rond ons kregen kindjes (of toch enkele van hen) en we waren een beetje jaloers op dat alles (ik toch, papa weet ik niet zo goed) want ik heb er altijd naar verlangd om een warm gezin te hebben. We voelden ons financieel niet echt klaar en ook fysiek ging het even wat minder met mij… daardoor hebben we de stap voor een kindje wat voor ons uit geschoven. Toch – nu het bijna zover is (en wat was jij er sneller dan we hadden durven dromen!) – twijfel ik nog steeds over alles. Zal ik het wel kunnen? Hoe gaan we dit financieel redden? Hoe gaat het mij emotioneel afgaan? Het gezegde klopt dus… voor kinderen ben je nooit echt helemaal klaar (net zoals met alles in het leven). Zoveel vragen, weinig antwoorden. We zien wel kleine jongen. Ik vergeet vast al mijn zorgen als ik binnenkort in je diepblauwe of groene (zo benieuwd!) ogen kijk.

Tot snel! Mama

Deze foto werd genomen met D800 + 35mm

WEEK 11


liefste foetus,

ja hoor – je bent een foetus vanaf nu dus dat moest even neergeschreven staan – de zon is eindelijk in het land. Wat hebben wij (maar vooral je mama) daar naar uitgekeken. Koude, regen en wind is niets voor haar (maar dat zal je nog wel leren) en dus zijn we extra blij met de zonnestralen die zich deze week voor het eerst hebben laten zien. Samen met het verdwijnen van de regen gingen ook mijn kwaaltjes voor een groot deel de deur uit, de misselijkheid en vermoeidheid zijn een pak beter, alleen plassen moet ik ’s nachts nog vaak (dat zal er niet op beteren). Je papa is sinds deze week ook 4/5e beginnen werken waardoor hij iets meer tijd heeft & we bijvoorbeeld af en toe eens lekker een paar minuutjes van onze vrije tijd genieten door samen op het dak te zitten (we hebben nu geen tuin maar genieten en zijn erg blij met het warme dak dat uitzicht geeft op Blauberg en ons eigen huisje aan de linkerkant). We wonen voorlopig nog op een appartementje van mijn grootmoeder (jouw overgrootmoeder!) en werken heel erg hard om ons eigen huisje klaar te krijgen tegen jouw komst. Volgende week mogen we ook voor het eerst naar Antwerpen voor een echo & ontmoeting bij onze gynaecoloog, dat vinden we zo spannend. Deze week is ook de week dat we iedereen over je komst hebben verteld (of toch de dichtste vrienden en familie), we konden ook niet anders (stiekem willen we ook niet anders) want als je op de foto kijkt zal je zien dat mama al erg zwanger begint te lijken. We zijn dan ook al een paar nieuwe outfits gaan kopen gisteren. We grappen dan af en toe ook al eens dat je een tweeling bent, we zullen het maandag weten lieverd. Vergeet niet dat mama fotografe is dus lach maar mooi naar ons, zullen wij ook doen (en misschien ook een traantje erbij, wie weet). Tot heel snel. mama x

Alle foto’s werden genomen met D800 + 35mm