Liefste jongen,
Deze week shooten we een huwelijk in Italië. We genieten van de zon en ik ga voor het eerst met je zwemmen (ik barst bijna uit mijn oude bikini en heb geen tijd gehad om een nieuwe te kopen maar dat is bijzaak, het kan me niet schelen dat mensen kijken, ik ben veel te trots op je ;-)) Tussen het werken door geniet ik van de tijd samen met je papa. Alhoewel veel mensen denken dat onze job een droomjob is (we komen soms op prachtige plekken) is het toch ook altijd wel wat stressen. Vliegtuig halen, niets vergeten, hopen dat baggage niet verloren gaat, problemen met huurauto’s (ja, je hebt het vast wel al gehoord, papa en ik maken ALTIJD ruzie in (huur)auto’s), onszelf blijven vernieuwen en hopen dat mensen ons werk blijven leuk vinden en we boekingen hebben. Voorlopig is dat nooit echt een probleem geweest maar het maalt toch door je hoofd en het maakt een mens onzeker. Ik geniet ervan dat papa naast mijn zijde staat al heeft hij het moeilijk met al die onzekerheid en twijfelen we vaak aan hoe onze carrière zal evolueren met een kindje erbij. Het maakt mij zo triest & blij tegelijk. Ik wil er voor je zijn (emotioneel, fysiek maar ook financieel) de komende tijd maar wil me ook niet in het moederschap verliezen (op sommige dagen wil ik alleen nog dat, op andere dagen vind ik mijn job zo erg belangrijk en leuk dat ik alleen nog dag in/dag uit dat zou willen doen). Ik denk dat balans vinden voor mij moeilijk zal zijn (dat is het altijd al geweest).
Als ik enkele dagen geniet van vakantie is dat zo een fantastische oplader voor mij maar tegelijk mis ik mijn job, zit ik tot over mijn oren in het werk mis ik tijd met je papa & vrienden en vraag ik mij af of deze drukke job waar ik elke minuut van de dag aan denk wel echt iets voor mij is. Ah, die twijfels. Ik hoor het van veel creatievelingen/gepassioneerde mensen dus ik denk dat het normaal is, toch vind ik het niet gezond om telkens in die tweestrijd te leven en hoop ik dat dit iets is waar ik in de toekomst meer rust in kan vinden. Weet je, we hebben lang over je gefantaseerd, familie en vrienden rond ons kregen kindjes (of toch enkele van hen) en we waren een beetje jaloers op dat alles (ik toch, papa weet ik niet zo goed) want ik heb er altijd naar verlangd om een warm gezin te hebben. We voelden ons financieel niet echt klaar en ook fysiek ging het even wat minder met mij… daardoor hebben we de stap voor een kindje wat voor ons uit geschoven. Toch – nu het bijna zover is (en wat was jij er sneller dan we hadden durven dromen!) – twijfel ik nog steeds over alles. Zal ik het wel kunnen? Hoe gaan we dit financieel redden? Hoe gaat het mij emotioneel afgaan? Het gezegde klopt dus… voor kinderen ben je nooit echt helemaal klaar (net zoals met alles in het leven). Zoveel vragen, weinig antwoorden. We zien wel kleine jongen. Ik vergeet vast al mijn zorgen als ik binnenkort in je diepblauwe of groene (zo benieuwd!) ogen kijk.
Tot snel! Mama
.jpg)
